Skip to main content
Úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála

70/2025 Mjólkárlína 2

Með

Árið 2025, föstudaginn 30. maí, tók Arnór Snæbjörnsson, formaður úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, með heimild í 3. mgr. 3. gr. laga nr. 130/2011, fyrir:

Mál nr. 70/2025, kæra á ákvörðun bæjarstjórnar Ísafjarðarbæjar frá 3. apríl 2025 um að samþykkja umsókn um framkvæmdaleyfi vegna lagningar jarðstrengs í norðanverðum Arnarfirði vegna framkvæmdarinnar Mjólkárlínu 2.

 

Í málinu er nú kveðinn upp svofelldur

úrskurður:

Með bréfi til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, dags. 4. maí 2025, er barst nefndinni 5. s.m., kæra A, íbúi í Ísafjarðarbæ, og B og C, handhafar rækjuveiðiheimilda í Arnarfirði, þá ákvörðun bæjarstjórnar Ísafjarðarbæjar frá 3. apríl 2025 að samþykkja umsókn Landsnets um framkvæmdaleyfi vegna lagningar jarðstrengs í norðanverðum Arnarfirði vegna framkvæmdarinnar Mjólkárlínu 2. Er þess krafist að ákvörðunin verði felld úr gildi. Jafnframt er þess krafist að breyting á Aðalskipulagi Ísafjarðarbæjar 2008–2020 vegna Mjólkárlínu 2 verði felld úr gildi.

Gögn málsins bárust úrskurðarnefndinni frá Ísafjarðarbæ 14. maí 2025.

Málsatvik og rök: Á fundi bæjarráðs Ísafjarðarbæjar 17. júlí 2023 var samþykkt tillaga um breytingu á Aðalskipulagi Ísafjarðarbæjar 2008–2020 vegna Mjólkárlínu 2 og tók breytingin gildi við birtingu í B-deild Stjórnartíðinda 28. september s.á. Í ágúst 2023 kærðu kærendur þessa máls ákvörðun bæjarstjórnarinnar til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála. Var kærumálinu vísað frá með úrskurði uppkveðnum 6. september 2023 í kærumáli nr. 106/2023 á þeim grundvelli að breyting á aðalskipulagi sæti ekki endurskoðun nefndarinnar. Hinn 10. september 2024 sótti Landsnet um framkvæmdaleyfi vegna Mjólkárlínu 2 er fólst í lagningu jarðstrengs frá landtökustað neðan við Hrafnseyri að tengivirki fyrirtækisins við Mjólká um 15 km leið. Á fundi skipulags- og mannvirkjanefndar 27. mars 2025 var samþykkt að leggja til við bæjarstjórn að heimila útgáfu framkvæmdaleyfis í samræmi við umsókn og fyrirliggjandi gögn. Staðfesti bæjarstjórn þá tillögu á fundi sínum 3. apríl s.á. Skipulagsfulltrúi gaf svo út umsótt leyfi 25. s.m.

Kærendur telja að upphafleg tilkynning til ákvörðunar um matsskyldu og öll málsmeðferðin í framhaldi af því hafi verið keyrð vísvitandi áfram á röngum og/eða villandi gögnum. Eðlilegast sé að framkvæmdaraðila verði gert að hefja málsmeðferð að nýju. Þannig hafi öll gögn Landsnets gefið til kynna að yfir Arnarfjörð liggi aðeins einn ljósleiðarastrengur, en líkt og legið hafi fyrir allan tímann og kærendur margoft bent á þá liggi yfir fjörðinn ljósleiðarastrengir á tveimur stöðum. Þegar áformin gangi út á að eyðileggja mikilvægustu rækjumið í Arnarfirði og breyta um 1.100 ha af veiðisvæði í helgunarsvæði sæstrengs, án þess að slíkt sé nauðsynlegt, þá sé tilefni til að staldra við. Líklega verði veiðar á innfjarðarrækju í firðinum ósjálfbærar vegna hins nýja sæstrengs og muni í kjölfarið leggjast af.

Af hálfu Ísafjarðarbæjar er bent á að framkvæmdaleyfið nái einungis til lagningar jarðstrengs frá landtökustað við Hrafnseyri að tengivirki við Mjólká. Jarðstrengurinn sé eingöngu innan netlaga, sbr. 1. mgr. 4. gr. sveitarstjórnarlaga nr. 138/2011 og 1. mgr. 12. gr. skipulagslaga nr. 123/2010. Samgöngustofa fari með lögbundið hlutverk leyfisveitanda utan netlaga og hafi samþykkt legu sæstrengsins. Þá hafi Umhverfis- og orkustofnun jafnframt samþykkt lagningu sæstrengsins auk þess sem stofnunin hafi látið gera áhrifamat og óskað umsagnar Hafrannsóknastofnunar sem hafi talið „ólíklegt að nýr sæstrengur á svæði LV6 verði þess valdandi að ráðlagður rækjuafli hvers árs náist ekki.“

Landsnet bendir á að markmið framkvæmdarinnar sé að auka afhendingaröryggi og afhendingargetu raforku á Vestfjörðum. Við lagningu sæstrengja þurfi aðkomu sérstaks lagnaskips sem ekki sé tiltækt á Íslandi. Hafi Landsnet samið um komu lagnaskips í sumar sem muni leggja sæstreng yfir Arnarfjörð. Verði ekki unnt að gera það muni framkvæmdir við Mjólkárlínu 2 tefjast um ófyrirsjáanlegan tíma með tilheyrandi tjóni fyrir raforkukerfið á sunnanverðum Vestfjörðum. Rækjuveiðisvæðið sem kærendur byggja lögvarða hagsmuni sína á standi alfarið utan netlaga Ísafjarðarbæjar. Eigi kærendur því ekki beina, sérstaka eða lögvarða hagsmuni að gæta af ógildingu framkvæmdaleyfisins.

Aðilar hafa fært fram frekari rök máli sínu til stuðnings sem ekki þykir ástæða til að rekja nánar

Niðurstaða: Um kæruaðild í þeim málum sem undir úrskurðarnefndina heyra er fjallað í 3. mgr. 4. gr. laga nr. 130/2011 um úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála. Þar er kveðið á um að þeir einir geti kært stjórnvaldsákvarðanir til úrskurðarnefndarinnar sem eigi lögvarða hagsmuni tengda þeirri ákvörðun sem kæra eigi. Verður að skýra þetta ákvæði í samræmi við almennar reglur stjórnsýsluréttarins um aðild að kærumálum þar sem áskilið er að kærandi eigi einstaklingsbundinna hagsmuna að gæta af úrlausn máls umfram aðra og jafnframt að þeir hagsmunir séu verulegir. Almennt ber þó að gæta varfærni við að vísa málum frá á þeim grunni að kærendur skorti lögvarða hagsmuni tengda kærðri ákvörðun nema augljóst sé að það hafi ekki raunhæfa þýðingu fyrir slíka hagsmuni að fá úr ágreiningi leyst.

Í máli þessu byggir einn kærenda lögvarða hagsmuni sína á því að hann sé að gæta að hagsmunum atvinnulífs og íbúa Ísafjarðarbæjar. Slík gæsla almannahagsmuna leiðir almennt ekki til kæruaðildar. Aðrir kærendur byggja kæruaðild sína á atvinnuréttindum, þ.e. handhöfn aflahlutdeildar í stofni innfjarðarrækju í Arnarfirði og er höfðað til þess að lagnaleið fyrirhugaðs sæstrengs muni skaða eða eyðileggja rækjumið. Í umsögn leyfisveitanda til nefndarinnar í máli þessu er ekki brugðist við þeim sjónarmiðum í verulegu en bent á að hið kærða leyfi varði einungis lagningu jarðstrengs í eða úti fyrir fjöru frá landtökustað sæstrengs við Hrafnseyri að tengivirki Landsnets við Mjólká og að í þeirri framkvæmd felist ekki röskun á rækjuveiðihagsmunum. Fallast verður á þau sjónarmið og með því álíta að ekki sé til að dreifa einstaklingsbundnum lögvörðum hagsmunum að máli þessu sem réttlætt geti kæruaðild. Máli þessu er því vísað frá nefndinni.

Úrskurðarorð:

Kærumáli þessu er vísað frá úrskurðarnefndinni.

52/2025 Hrannarstígur

Með

Árið 2025, þriðjudaginn 27. maí, tók Arnór Snæbjörnsson, formaður úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, með heimild í 3. mgr. 3. gr. laga nr. 130/2011, fyrir:

Mál nr. 52/2025, kæra á afgreiðslum Reykjavíkurborgar frá 18. júlí og október 2024 um að staðsetja lausa söfnunargáma, ofanjarðar, við grenndarstöð að Hrannarstíg.

 Í málinu er nú kveðinn upp svofelldur

úrskurður:

Með bréfi til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, dags. 27. mars 2025, er barst nefndinni sama dag kærir eigandi húss að Öldugötu 24, þær afgreiðslur Reykjavíkurborgar frá 18. júlí og október 2024 að staðsetja söfnunargáma, ofanjarðar, við grenndarstöð að Hrannarstíg. Verður að skilja mál­skot kæranda svo að krafist sé ógildingar hinna kærðu afgreiðslna. Þá er þess krafist að gámarnir verði fjarlægðir.

Gögn málsins bárust úrskurðarnefndinni frá Reykjavíkurborg 12. maí 2025.

Málsatvik og rök: Með auglýsingu í B-deild Stjórnartíðinda 20. apríl 2022 tók gildi breyting á deiliskipulagi Landakotsreits í gamla Vesturbænum í Reykjavík. Í greinargerð kemur fram að breytingin sé fólgin í því að afmörkuð sé lóð fyrir grenndarstöð við horn Hrannarstígs og Öldugötu. Innan lóðarinnar sé afmarkaður byggingarreitur fyrir grenndar­stöð (gáma/djúpgáma). Stöðin verði niðurgrafin þannig að gámar verði undir yfirborði og mót­töku­lúga ofanjarðar. Gámarnir verði losaðir með krana og þannig útbúnir að þeir uppfylli Evróputilskipun 2000/14/EC um hávaðamengun og önnur skilyrði um hljóðvist. Var og tekið fram að slík lausn þætti hentugur kostur þar sem landrými væri tak­markað vegna þess að hún tæki minna pláss á yfirborði auk þess sem hún þætti snyrtilegur og aðgengilegur valmöguleiki við skil á endurvinnsluefnum. Útfærsla var sýnd með skýringarmyndum en tekið var fram að ekki væri um endanlega hönnun að ræða. Voru þar sýndir fjórir djúpgámar. Var þeim raðað þétt saman, en hluti lóðarinnar var sýndur auður næst bílastæðum við Hrannarstíg.

Hinn 22. desember 2023 var á vefsíðu Reykjavíkurborgar upplýst um að ný grenndarstöð hefði verið opnuð við fyrrgreind gatnamót. Kom þar fram að um djúpgámastöð væri að ræða og að slík stöð hentaði vel fyrir eldri og þéttari byggð eins og þarna væri og að slíkar stöðvar væru aðgengilegri en hefðbundnar grenndarstöðvar með gámum á yfirborði. Samkvæmt upplýsingum frá Reykjavíkurborg var lausum yfirborðsgámum komið fyrir á lóðinni árið 2024, þ.e. 18. júlí og í byrjun október, til söfnunar á textíl og skilagjaldsskyldum umbúðum. Eru yfir­borðsgámarnir á þeim hluta lóðarinnar sem sýndur var auður á nefndum deili­skipulags­uppdrætti.

Af hálfu kæranda er vísað til þess að núverandi fyrirkomulag á lóðinni fari gegn gildandi deili­skipulagi, en grundvallar forsenda þess hafi verið að um niðurgrafna djúpgáma væri að ræða. Sjálfstæð stjórn­valds­ákvörðun hafi falist í því að staðsetja lausa gáma á lóðinni. Móttökustöð Sorpu við Ánanaust sé í nokkur hundruð metra fjarlægð frá grenndarstöðinni og sé þar tekið á móti bæði textíl og skilagjaldsskyldum umbúðum.

Af hálfu Reykjavíkurborgar er vísað til þess að ekki hafi verið tekin ákvörðun í málinu sem kæranleg sé til úrskurðarnefndarinnar. Í öllu falli sé kæra í málinu þó of seint fram komin. Lausir yfir­borðs­gámar teljist ekki til mannvirkja í skilningi byggingarreglugerðar nr. 112/2012 en samkvæmt henni séu mannvirki hvers konar jarðföst, manngerð smíð, svo sem hús og aðrar byggingar eða skýli. Yfirborðsgámarnir séu því hvorki byggingarleyfisskyldir né tilkynningarskyldir sam­kvæmt gr. 2.3.1. og gr. 2.3.6. í byggingar­reglugerð. Staðsetning lauss yfirborðsgáms geti ekki talist framkvæmdaleyfisskyld í skilningi skipulagslaga nr. 123/2010 og sé ekki háð stöðuleyfi, þar sem þess sé einungis krafist þegar gámi sé ætlað að standa utan skipulagðs svæðis fyrir slíka hluti, sbr. 9. tl. 60. gr. laga nr. 160/2010 um mannvirki. Um sé að ræða lóð sem sé í deiliskipulagi sérstaklega skilgreind fyrir þjónustu grenndarstöðvar, þ.e. hýsingu á söfnunar­gámum og sé staðsetning þeirra því í samræmi við notkun hennar. Loks er í umsögn Reykjavíkurborgar fjallað um skyldur sveitarfélaga til meðhöndlunar úrgangs.

Niðurstaða: Í máli þessu er deilt um tvo söfnunargáma sem staðsettir hafa verið á lóð sem samkvæmt gildandi skipulagi er fyrir grenndarstöð og er af hálfu kæranda byggt á því að með því að koma þeim fyrir hafi verið tekin stjórnvaldsákvörðun. Í kjölfar þess að gámunum var komið fyrir á lóðinni átti kærandi í samskiptum við starfsmenn Reykjavíkurborgar. Í svari frá lögfræðingi á sviði stjórnsýslu og gæða 19. desember 2024 kom m.a. fram að heppilegt hefði verið að í grenndar­kynningar­gögnum hefði komið fram að hugsanlega myndu ofanjarðargámar bætast við á síðari stigum og var þakkað fyrir ábendinguna. Þá kom fram að sú framkvæmd að bæta við lausum ofan­­jarðargámum á lóð sem skilgreind væri sem grenndarstöð teldist óveruleg enda samræmdist hún þeirri notkun sem lóðin væri skilgreind fyrir og krefðist framkvæmdin ekki deiliskipulags­breytingar. Var og greint frá því að gámarnir yrðu ekki fjarlægðir.

Hinn 28. febrúar 2025 óskaði kærandi eftir því við Reykjavíkurborg að téðir gámar yrðu fjarlægðir ellegar yrði veittur frekari rökstuðningur og leiðbeint um kæruheimild. Var því erindi svarað 17. mars 2025 með vísan til fyrra svars og upplýst um að borgaryfirvöld hefðu ekki breytt afstöðu sinni og að kærandi gæti beint kvörtun til umboðsmanns Alþingis teldi hann stjórnsýsluframkvæmd borgarinnar ábótavant.

Samkvæmt 1. gr. laga nr. 130/2011 um úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála hefur nefndin það hlutverk að úrskurða í kærumálum vegna stjórnvaldsákvarðana og ágreiningsmálum vegna annarra úrlausnaratriða á sviði umhverfis- og auðlindamála eftir því sem mælt er fyrir um í lögum á þessu sviði. Með þessu er vísað til ákvarðana um rétt eða skyldu einstaklinga sbr. 2. mgr. 1. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Það verður ekki séð að í máli þessu sé slíkri ákvörðun til að dreifa, svo sem um staðsetningu gáma með veitingu stöðuleyfis.

Þrátt fyrir að í svörum borgaryfirvalda komi fram ákveðin afstaða til þess hvort staðsetning gáma samrýmist skipulagi verður því ekki jafnað saman við að fyrir liggi rökstudd afstaða til þess bærs stjórnvalds, en erindi kæranda hefur ekki verið afgreitt af byggingarfulltrúanum í Reykjavík. Liggur því að svo stöddu ekki fyrir nein kæranleg ákvörðun í máli þessu sem bindur enda á málið í skilningi 2. mgr. 26. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 og verður kærunni því vísað frá nefndinni.

 Úrskurðarorð:

Kærumáli þessu er vísað frá úrskurðarnefndinni.

5/2025 Múlalind

Með

Árið 2025, þriðjudaginn 27. maí, kom úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála saman til fundar í húsnæði nefndarinnar að Borgartúni 21, Reykjavík. Mætt voru Ómar Stefánsson varaformaður, Karólína Finnbjörnsdóttir lögmaður og Þorsteinn Þorsteinsson byggingar­verkfræðingur.

Fyrir var tekið mál nr. 5/2025, kæra á ákvörðun byggingarfulltrúa Kópavogsbæjar frá 13. desember 2024 um að afturkalla byggingarleyfi fyrir kvisti á bílskúr á lóð nr. 3 við Múlalind.

 Í málinu er nú kveðinn upp svofelldur

úrskurður:

Með bréfi til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, dags. 13. janúar 2025, er barst nefndinni sama dag, kærir eigandi, Múlalind 3, þá ákvörðun byggingarfulltrúa Kópavogsbæjar frá 13. desember 2024 að afturkalla byggingarleyfi fyrir kvisti á bílskúr á lóðinni Múlalind 3. Er þess krafist að ákvörðunin verði felld úr gildi.

Gögn málsins bárust úrskurðarnefndinni frá Kópavogsbæ 16. apríl 2025.

Málavextir: Á fundi byggingarfulltrúa Kópavogsbæjar 12. júlí 2024 var tekin fyrir og samþykkt umsókn kæranda um leyfi til að gera kvist á bílskúr á lóð nr. 3 við Múlalind. Í ágúst s.á. kærðu eigendur Múlalindar 6 ákvörðunina til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, sbr. kærumál nr. 88/2024. Með bréfi byggingarfulltrúa til kæranda, dags. 11. september s.á., var tilgreint að við skoðun málsins hafi komið í ljós að ekki væri heimild í deiliskipulagi fyrir umræddum kvisti auk þess sem kvisturinn, sem búið væri að byggja, væri ekki í samræmi við samþykkta uppdrætti. Tilkynnti embættið kæranda að áformað væri að fella leyfið úr gildi með vísan til 2. töluliðar 1. mgr. 25. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Á grundvelli 13. gr. sömu laga var honum veittur 14 daga frestur til til að tjá sig um málið. Embættinu bárust engar athugasemdir frá kæranda og með bréfi, dags. 29. október 2024, tók byggingarfulltrúi ákvörðun um að afturkalla byggingarleyfið. Á afgreiðslufundi byggingarfulltrúa 13. desember s.á. var bréfið lagt fyrir og það samþykkt. Hinn 20. s.m. var fyrrgreindri kæru eigenda Múlalindar 6 vísað frá úrskurðarnefndinni.

Málsrök kæranda: Kærandi vísar til þess að honum hafi aldrei verið birt bréf byggingar­fulltrúa, dags. 29. október 2024, og sé honum því alfarið óljóst á hvaða grundvelli hin kærða ákvörðun hafi verið tekin. Virðist sem um sé að ræða geðþóttaákvörðun og einungis til þess að þóknast þeim einstaklingi sem hafi kært byggingarleyfið í máli nefndarinnar nr. 88/2024. Allar meginreglur stjórnsýsluréttarins og ákvæði stjórnsýslulaga nr. 37/1993 hafi verið brotnar, þá sérstaklega 13. gr. um andmælarétt, 12. gr. um meðalhóf og 20. gr. um heimild aðila til að fá ákvörðun rökstudda. Tekið sé fram að þótt ákvörðunin hafi verið tekin 13. desember 2024 hafi hún ekki verið póstlögð fyrr en tíu dögum síðar og ekki borist kæranda fyrr en 30. s.m. Ákvörðunin sé því haldin alvarlegum annmörkum sem leiða eigi til ógildingar hennar.

Kærandi hafi haft réttmætar væntingar til þess að útgefið byggingarleyfi væri endanleg stjórnvaldsákvörðun. Þrátt fyrir að stjórnvaldsákvörðun sé haldin verulegum annmarka sé hún ekki sjálfkrafa ógildanleg. Ekki sé nægilegt að stjórnvald geri mistök við töku stjórnvalds­ákvörðunar svo hægt sé að ógilda hana. Töluvert meira þurfi að koma til svo hægt sé að afturkalla ívilnandi ákvörðun heldur en íþyngjandi ákvörðun. Byggingarleyfið sé ekki til tjóns fyrir neinn en afturköllun þess hafi aftur á móti í för með sér tjón fyrir kæranda.

Málsrök Kópavogsbæjar: Sveitarfélagið tekur fram að þegar bréf, dags. 13. desember 2024, hafi verið sent kæranda með tilkynningu um afgreiðslu málsins hafi láðst að senda einnig með bréf byggingarfulltrúa frá 29. október s.á. Bent sé á að kærandi hafi 7. janúar 2025 óskað eftir rökstuðningi fyrir ákvörðuninni en einungis sex dögum síðar hafi ákvörðunin verið kærð. Ekki hafi því þótt ástæða til að svara erindinu sérstaklega og hafi kærandi verið upplýstur um þá afstöðu sveitarfélagsins 11. mars 2025.

Rökstuðningur ákvörðunarinnar komi fram í bréfi byggingarfulltrúa, dags. 29. október 2024, þ.e.a.s. að ekki sé heimild fyrir umræddum kvisti í deiliskipulagi. Ákvörðunin sé reist á 2. tl. 1. mgr. 25. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, en samkvæmt ákvæðinu geti stjórnvald afturkallað ákvörðun sína að eigin frumkvæði, sem tilkynnt hafi verið aðila máls, þegar það sé ekki til tjóns fyrir aðila eða ef ákvörðunin sé ógildanleg. Hin kærða ákvörðun sé ógildanleg vegna ósamræmis við deiliskipulag auk þess sem ekki verði séð að hún sé til tjóns fyrir aðila þar sem kvistur sá sem byggður hafi verið sé ekki í samræmi við samþykkt byggingaráform, en hann sé u.þ.b. tvisvar sinnum stærri en áformað hafi verið með samþykktum teikningum. Hafi því um hreina óleyfisframkvæmd verið að ræða sem kærandi beri alfarið alla ábyrgð á.

Árið 2016 hafi verið samþykktar breytingar á uppdráttum hússins er hafi falið í sér gerð kvists. Ekkert byggingarleyfi hafi þó verið gefið út og hafi samþykki byggingarfulltrúa því runnið úr gildi. Ekki verði séð að heimild hafi verið fyrir kvistinum í deiliskipulagi á þeim tíma og því hafi verið óheimilt að samþykkja byggingaráformin.

 Viðbótarathugasemdir kæranda: Gerðar eru athugasemdir við fullyrðingar Kópavogsbæjar um að ákvörðunin sé ekki til tjóns fyrir kæranda. Um útúrsnúning sé að ræða þar sem afturköllun byggingarleyfis hafi augljóslega í för með sér tjón, en hvort kvisturinn sem byggður hafi verið sé í ósamræmi við leyfið sé annað mál. Kvisturinn hafi verið byggður í samráði við byggingarfulltrúa, en ástæða þess að hann hafi verið byggður eins og raun ber vitni sé sú að veggir bílskúrsins og endagaflar séu allir „steyptir upp úr.“ Burðarþolslega séð hafi því verið talið best að þakið myndi hvíla á steyptum útveggjum bílskúrs að framan og til hliðar. Hafi byggingarfulltrúi verið sammála þeirri útfærslu sem lögð hafi verið til grundvallar, enda geti kvisturinn ekki hvílt á engu. Byggingarfulltrúi hafi í raun óskað eftir að kærandi myndi skila inn nýjum teikningum sem hann hafi og gert. Liggi teikningarnar fyrir hjá byggingarfulltrúa og hafi kærandi því verið í góðri trú þegar hann hafi byggt kvistinn samkvæmt byggingarleyfinu.

Byggingaráformin séu í fullu samræmi við skipulagsáætlanir viðkomandi svæðis sem séu frá árinu 1995. Byggingarfulltrúi hafi í tvígang samþykkt byggingaráform vegna Múlalindar 3 sem ekki hafi falið í sér breytingu á deiliskipulagi. Bæði skiptin vegna áforma um að byggja kvist á bílskúr, annars vegar árið 2016 og hins vegar 2024. Einungis sé um að ræða smávægilegar breytingar á útliti húss. Hvorki hafi verið þörf á að auglýsa breytingu á deiliskipulagi, sbr. 1. mgr. 43. gr. skipulagslaga nr. 123/2010, né grenndarkynna áformin, sbr. 2. mgr. sama ákvæðis. Málsmeðferð á samþykki byggingarleyfisins hafi því verið í fullu samræmi við gildandi lög og reglur.

Engar nýjar upplýsingar um staðreyndir máls hafi leitt til afturköllunar ákvörðunarinnar og sé Kópavogsbæ þannig óheimilt að afturkalla ákvörðunina, sbr. dóm Landsréttar í máli nr. 801/2022 og álit umboðsmanns Alþingis í máli nr. 545/1991. Auk þess geti stjórnvald ekki afturkallað stjórnvaldsákvörðun hafi það verið í villu um lagagrundvöll eða staðreyndir máls þegar það hafi tekið upphaflega ákvörðun, sbr. dóm Hæstaréttar frá 16. febrúar 1995 í máli nr. 190/1992.

Niðurstaða: Í bréfi byggingarfulltrúa til kæranda, dags. 29. október 2024, sem samþykkt var á fundi embættisins 13. desember s.á., var honum tilkynnt að byggingarleyfi fyrir kvisti á bílskúr á lóðinni Múlalind 3 væri „fellt úr gildi“ á grundvelli þess að ekki væri heimild fyrir kvisti í deiliskipulagi auk þess sem þegar byggður kvistur væri ekki í samræmi við samþykkta uppdrætti. Af hálfu Kópavogsbæjar hefur komið fram að þegar kæranda hafi verið tilkynnt um afgreiðslu málsins frá 13. desember 2024 hafi láðst að senda með bréf byggingarfulltrúa frá 29. október s.á. Telur kærandi að með því hafi verið brotið á andmælarétti hans sem hafi leitt til þess að honum væri óljóst á hvaða grundvelli hin kærða ákvörðun hafi verið tekin. Þrátt fyrir þann ágalla á málsmeðferð verður þó ekki talið að kærandi hafi orðið fyrir réttarspjöllum, enda kom hann að kæru í máli þessu og fékk rökstuðning fyrir ákvörðuninni. Þá skal á það bent að í úrskurði nefndarinnar í kærumáli nr. 88/2024, sem var sendur bæði kæranda og lögmanni hans 20. desember 2024, er greint frá umræddu bréfi og því sjónarmiði byggingarfulltrúa að kvisturinn sé bæði í ósamræmi við skipulag og samþykkta uppdrætti. Mátti kæranda því á þeim tíma vera kunnugt um hina kærðu ákvörðun og á hvaða grundvelli hún var tekin.

Í 25. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 kemur fram að stjórnvald geti afturkallað ákvörðun sína að eigin frumkvæði sem tilkynnt hefur verið aðila máls, þegar það er ekki til tjóns fyrir aðila eða ákvörðun er ógildanleg. Í greinargerð með frumvarpi því er varð að stjórnsýslulögum er tekið fram um þetta ákvæði að leysa beri úr því hvort ákvörðun sé haldin ógildingarannarmarka eftir sömu sjónarmiðum og dómstólar geri.

Á svæðinu er í gildi deiliskipulag Lindahverfis, norðan Fífuhvammsvegar, frá árinu 1995. Samkvæmt skipulagsskilmálum er Múlalind 3 einbýlishús á einni hæð og er hámarksflatarmál hússins með bílgeymslu tilgreint 200 m2. Gerðar voru breytingar á skipulagi lóðarinnar árið 2001 þar sem heimiluð var stækkun á bílskúr og að reisa mætti viðbyggingu við austurhlið hússins. Þá var gerð önnur skipulagsbreytingin 2021 er fólst í því að heimila stækkun svala á suðurhlið hússins og að loka af rými undir svölunum. Af deiliskipulaginu og þeim breytingum sem gerðar hafa verið er ljóst að ekki er til að dreifa heimild í deiliskipulagi Lindahverfis fyrir gerð kvists á umræddum bílskúr.

Samkvæmt 11. gr. og 1. tl. 1. mgr. 13. gr. laga nr. 160/2010 um mannvirki er það skilyrði fyrir samþykki byggingaráforma og útgáfu byggingarleyfis að mannvirki og notkun þess samræmist skipulagsáætlunum á svæðinu. Í þessu máli liggur fyrir að hinn umdeildi kvistur á bílskúr á lóð Múlalindar 3 er ekki í samræmi við deiliskipulag. Þar sem lögmælt skilyrði fyrir útgáfu byggingarleyfisins voru ekki fyrir hendi verður að telja ákvörðunina ógildanlega, en þar með voru skilyrði afturköllunar á grundvelli 25. gr. stjórnsýslulaga jafnframt uppfyllt. Aftur á móti þykir tilefni til að gera athugasemd við þann rökstuðning byggingarfulltrúa í hinni kærðu ákvörðun að kærandi hafi byggt stærri kvist en samþykktur hafi verið. Telja verður að frávik frá samþykktum byggingaráformum geti ekki haft þýðingu fyrir lögmæti samþykktarinnar sjálfrar. Er byggingarfulltrúa veitt önnur úrræði í lögum nr. 160/2010 til að bregðast við óleyfisframkvæmdum.

Með hliðsjón af framangreindu verður kröfu kæranda um ógildingu hinnar kærðu ákvörðunar hafnað.

 Úrskurðarorð:

Hafnað er kröfu kæranda um ógildingu ákvörðunar byggingarfulltrúa Kópavogsbæjar frá 13. desember 2024 um að afturkalla byggingarleyfi fyrir kvisti á bílskúr á lóð nr. 3 við Múlalind.

176/2024 Lambastaðabraut

Með

Árið 2025, þriðjudaginn 27. maí, kom úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála saman til fundar í húsnæði nefndarinnar að Borgartúni 21, Reykjavík. Mætt voru Arnór Snæbjörnsson formaður, Karólína Finnbjörnsdóttir lögmaður og Þorsteinn Þorsteinsson byggingar­verkfræðingur.

Fyrir var tekið mál nr. 176/2024, kæra á ákvörðun byggingarfulltrúa Seltjarnarnesbæjar frá 12. nóvember 2024 um að hafna beitingu þvingunarúrræða til að koma á lögmætu ástandi á lóð nr. 14 við Lambastaðabraut.

 Í málinu er nú kveðinn upp svofelldur

úrskurður:

Með bréfi til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, dags. 12. desember 2024, er barst nefndinni sama dag, kærir lóðarhafi Lambastaðabrautar 12, þá ákvörðun byggingarfulltrúa Seltjarnarnesbæjar frá 12. nóvember s.á. að hafna beitingu þvingunarúrræða til að koma á lögmætu ástandi á lóð nr. 14 við Lambastaðabraut. Er þess krafist að ákvörðunin verði felld úr gildi.

Gögn málsins bárust úrskurðarnefndinni frá Seltjarnarnesabæ 28. janúar 2025.

Málavextir: Með byggingarleyfi, dags. 5. mars 2020, var veitt heimild til niðurrifs húss á lóð nr. 14 við Lambastaðabraut. Byggingar­fulltrúi samþykkti aðaluppdrætti nýs húss á lóðinni 28. apríl 2020 og var byggingarleyfið kært til úrskurðarnefndarinnar. Nýir aðaluppdrættir voru samþykktir af byggingarfulltrúa 8. júní 2020 og var kæra til nefndarinnar vegna byggingar­leyfisins afturkölluð. Samkvæmt útgefnu byggingar­leyfi, dags. 15. júní s.á., var veitt leyfi fyrir byggingu einbýlishúss á tveimur hæðum á lóðinni með innbyggðri bílageymslu í samræmi við samþykkt hönnunargögn.

 Með bréfi, dags. 2. júlí 2024, óskaði kærandi eftir því við byggingarfulltrúa Seltjarnarnesbæjar að hann léti rífa niður og fjarlægja öll ólögleg mannvirki og afmá allt jarðrask á lóð nr. 14 við Lambastaðabraut. Með bréfi, dags. 25. október s.á., barst kæranda greinargerð lögmanns, fyrir hönd sveitarfélagsins, þar sem fram kom að byggingarfulltrúi myndi ekki grípa til neinna aðgerða eða þvingunarúrræða þar sem stærð lóðar og samþykkt byggingarmagn væri í sam­ræmi við skipulag. Byggingarfulltrúi tilkynnti kæranda með tölvupósti 12. nóvember s.á. að greinar­gerðin hefði verið send fyrir hans hönd sem endanleg afgreiðsla.

Málsrök kæranda: Bent er á að samkvæmt gildandi deiliskipulagi fyrir lóð nr. 14 við Lambastaðabraut sé nýtingarhlutfall lóðarinnar 0,3. Það þýði að hámarksgólfflatarmál allra bygginga og/eða byggingarhluta sem reisa megi á lóðinni megi mest vera 263,4 m2, miðað við að lóðin sé að flatarmáli 878 m2. Í deiliskipulagi frá 2013 komi fram að heimilt sé að auka við byggingar­­magn á lóð um þann hluta hússins sem fyrirkomið sé neðanjarðar og skuli hann þá nýttur fyrir bíla­geymslur, geymslur, tæknirými o.fl. enda sé kjallarinn niðurgrafinn og glugga­laus og því lítt sjáanlegur utan frá. Byggingarleyfi fyrir lóðina við Lambastaðabraut 14 kveði á um að heimilt sé að byggja einbýlishús á tveimur hæðum, með innbyggðri bílageymslu. Hvorki sé veitt heimild til að byggja bátaskýli eða aðra byggingarhluta eins og nýtingarrými undir svölum utan byggingarreits, umfram það sem í leyfinu greini.

Í skráningartöflu hússins, dags. 29. maí 2020, komi fram að húsið sé tveggja hæða, þar sem hæðum hússins sé ýmist lýst sem fyrstu og annarri hæð eða jarðhæð og efri hæð. Hvergi komi fram að hluti jarðhæðar sé niðurgrafinn kjallari líkt og haldið hafi verið fram. Kjallari þurfi að liggja undir jarðhæð til að vera niðurgrafinn ef hann eigi að uppfylla skilgreiningu staðalsins ÍST 50/1998 um að geta talist kjallari. Skráningartafla og byggingarlýsing hússins beri um að neðri hæð hússins sé 252,4 m2 og að efri hæðin sé 187,9 m2. Heildarstærð aðalhússins sé því 440,3 m2.

Á grunnmynd neðri hæðar sé ekki gert ráð fyrir baðherbergjum en sjá megi af lagnateikningum fyrir sama rými að þeim beri ekki saman við grunnmynd neðri hæðar um að ekki sé gert ráð fyrir baðherbergjum. Hið sama eigi við þegar grunnmyndir hússins séu skoðaðar að einungis sé gert ráð fyrir tveimur svefnherbergjum í 440 m2 byggingu, sem ekki fáist staðist. Þá veki einnig athygli þegar lagt sé mat á hvað falli undir nýtingarhlutfall að samtenging bílskúrs að gangi neðri hæðar sé tilgreind með hurðum, en því sé svo haldið fram að rýmið falli ekki undir flatar­mál sem tilheyri nýtingarhlutfalli. Margt bendi til þess að lóðarhafar hafi með fram­setningu sinni reynt að villa um fyrir eftirlitsaðilum, þar með talið byggingarfulltrúa, hvað varði fjölda þeirra byggingarfermetra sem til staðar séu og hvort þá beri að ákvarða sem hluta af nýtingarhlutfalli lóðar.

Opinber gögn beri öll um að stærð lóðarinnar sé 878 m2, þar með talin fasteignaskrá. Þrátt fyrir það sé við útreikning nýtingarhlutfalls í skráningartöflu miðað við að lóðin sé 991 m2 en engin gögn styðji það. Eina þekkta skjalið sem tilgreini þá stærð sé einhliða útgefið lóðarblað frá verkfræðistofu sem samþykkt hafi verið af lóðarhafa, án aðkomu sveitarfélagsins eða annarra opinberra aðila. Í lóðarblaðinu komi fram að lóðin hafi verið stækkuð til suðurs um 113 m2. Sú fullyrðing sæki ekki stoð í gildandi deiliskipulag né önnur opinber gögn. Lóðarblaðið hafi verið gefið út um mánuði eftir útgáfu afsals vegna kaupa núverandi lóðarhafa. Lóðarblaðinu hafi ekki verið þinglýst, enda hafi það ekki verið gefið út af raunverulegum eiganda þess lands sem lóðin við Lambastaðabraut 14 eigi að hafa stækkað um, þ.e. til suðurs. Seltjarnarnesbær sé eigandi alls lands sunnan Lambastaðabrautar 14 og til að stækkun lóðarinnar sé möguleg væri nauðsynlegt að gera sérstakan yfirfærslusamning við sveitarfélagið um ýmist kaup á landi og/eða eftir atvikum með gerð sérstaks lóðarleigu­samnings um tímabundin afnot af slíku landi. Þetta hafi ekki verið gert. Af þeim sökum sé ekki hægt að horfa til þess við mat á nýtingar­hlutfalli lóðar að stærð hennar sé umfram 878 m2, líkt og fram komi í opinberum gögnum. Í gildandi deiliskipulagi sé kveðið á um að allar mögulegar leiðréttingar á lóðarstærðum verði að auglýsa sérstaklega auk þess að leita þurfi eftir samþykki eigenda aðliggjandi lóða.

Ítarlegar reglur um nýtingarhlutfall séu í staðli ÍST 50/1998 og hugtakið nýtingarhlutfall sé skilgreint í gr. 1.3. skipulagsreglugerðar nr. 90/2013. Samkvæmt deiliskipulagi sé heimilt að reisa allt að 30 m2 bátaskýli á sjávarlóðum sem tengist sjóvarnargörðum utan byggingarreita, að fengnu leyfi skipulags- og mannvirkjanefndar og Siglingastofnunar. Engin gögn liggi fyrir um samþykki Siglingastofnunar (Samgöngustofu) og hafi bátaskýlis ekki verið getið í útgefnu byggingarleyfi. Mannvirki það sem reist hafi verið á lóðinni sé á samþykktum teikningum sagt vera 3,75 m á breidd og 8,21 m að lengd. Húsið sé því 30,79 m2 en í skráningarblaði sé húsið skráð 29,5 m2. Á samþykktum teikningum fyrir bátaskýlið komi fram að umgjörð þess gangi fram yfir lóðarmörk sjávarmegin. Samkvæmt þessu megi ætla að lóðin sé um 5,5 – 5,7 m lengri í átt að fjöru en þinglýstar og opinberar heimildir kveði á um. Þetta bendi til þess að húsið standi utan lóðarmarka. Þrátt fyrir þetta sé húsið á samþykktum teikningum talið standa innan lóðarmarka að hluta. Vísar kærandi einnig til 26,3 m2 útieldhúss, sem ekki sé talið með í nýtingarhlutfalli lóðarinnar, eins og það ætti með réttu, sbr. ÍST 50/1998, og 4,6 m2 sorpskýlis sem ekki hafi verið gert ráð fyrir í skráningartöflu hússins.

Samkvæmt 8. gr. laga nr. 160/2010 um mannvirki sé það meðal annars hlutverk byggingar­fulltrúa að sjá um og framfylgja opinberu eftirliti með mannvirkjagerð. Almennir borgarar verði að geta treyst því að mannvirkjagerð í nábýli sé háttað þannig að hún verði samræmd gildandi deiliskipulagi. Kærandi hafi gert kröfu um niðurrif o.fl. þar sem framkvæmdir á umræddri lóð séu ekki í samræmi við deiliskipulag og útgefið byggingarleyfi. Á lóðinni séu 502 byggingarfermetrar sem falli í A eða B lokunarflokk, en samkvæmt gildandi deili­skipulagi sé einungis heimilt að byggja rúmlega 263 m2 á lóðinni. Sé nýtingarhlutfall á lóðinni því 0,57, eða næstum helmingi meira en heimildir skipulags kveði á um.

Málsrök Seltjarnarnesbæjar: Vísað er til þess að hin kærða ákvörðun varði ekki rétt eða skyldu kæranda og því sé ekki um kæranlega ákvörðun að ræða og vísa beri málinu frá. Þá sé kæran einnig of seint fram komin þar sem byggingarleyfið hafi verið gefið út 15. júní 2020 og framkvæmdir hafi hafist í kjölfarið en kæran hafi ekki borist úrskurðarnefndinni fyrr en 12. desember 2024. Byggingarleyfinu eða aðaluppdráttum hafi ekki verið breytt frá árinu 2020, utan samþykktra uppdrátta af bátaskýli árið 2021. Kærandi hafi frá þeim tíma er leyfið hafi verið samþykkt mátt gera sér grein fyrir hvaða framkvæmdir hefðu verið samþykktar og áhrifum þeirra. Kærandi hafi sjálfur áritað samþykki sitt á uppdrátt vegna byggingar bátaskýlis á lóðinni. Kærufrestur til úrskurðarnefndarinnar sé sérstaklega stuttur til þess að tryggja að aðilar nýti rétt sinn til að kæra strax og koma þannig í veg fyrir tjón og eyða óvissu um lögmæti framkvæmda. Tilkynning um afstöðu byggingarfulltrúa hafi verið send kæranda 25. október 2024 en afgreiðslan ekki kærð fyrr en 12. desember s.á., einum mánuði og 22 dögum síðar. Hafi kærufrestur því verið liðinn.

Samþykktir aðaluppdrættir, byggingarleyfi og framkvæmdir séu í samræmi við samþykkta uppdrætti, byggingarleyfi og deiliskipulag svæðisins. Allar málsástæður kæranda lúti að efnis­legum atriðum er varði aðaluppdrætti sem hafi verið samþykktir 8. júní 2020 og síðan 10. ágúst s.á. og byggingarleyfi sem gefið hafi verið út 15. júní 2020.

Á skipulagsuppdrætti Lambastaðahverfis sé lóð nr. 14 við Lambastaðabraut sýnd 991 m2. Þá komi fram að afmörkun lóða á skipulagsuppdrættinum byggi á fyrirliggjandi gögnum og upp­lýs­ingum sem eigi uppruna sinn frá ýmsum tímum og aðilum og séu ekki í öllum tilvikum skýr eða í samræmi við nútímakröfur um nákvæmni. Því sé gerður fyrirvari um lóðamörk. Fram undan flestum sjávarlóðum hverfisins fylgi sjávarréttindi þannig að fjara neðan afmarkaðra lóða og réttindi í netlögum tilheyri lóðareigendum. Sjávarvörn sé sýnd á uppdráttum og sé staðsetning sjávarvarna bindandi. Breytingar á sjávarvörnum skuli vera í samráði við bæjar­yfirvöld og Siglingastofnun.

Fjallað sé um mæli- og hæðarblöð og byggingar í skilmálum skipulagsins. Í samræmi við skilmálana hafi verið unnið nýtt lóðarblað fyrir lóð nr. 14 við Lambastaðabraut, dags. 27. janúar 2020, sem sýni lóðina eins og deiliskipulagsuppdráttur geri ráð fyrir. Það hafi verið samþykkt af Seltjarnarnesbæ. Ótvírætt sé að lóðin sé 991 m2 að stærð og í samræmi við gildandi deiliskipulag. Það breyti engu að ekki hafi verið hlutast til um að breyta skráningu lóðarinnar í fasteignaskrá. Um sé að ræða eignarlóð við sjó sem eigi réttindi til sjávar, þ.e. bæði í fjöru og netlögum. Sveitarfélagið eigi ekkert land framan við lóðina og því hafi ekki þurft neina samninga við sveitarfélagið um kaup eða leigu vegna stækkunar lóðarinnar.

Eldra hús sem hafi verið á lóðinni hafi verið 257,1 m2 og samkvæmt gildandi deiliskipulagi og mæliblaði sé stærð lóðarinnar 991 m2 og nýtingarhlutfall hafi því verið 0,3. Hið nýja hús sé 440,4 m2, hefðbundin húsrými séu samtals 297,5 m2 en gluggalaus kjallararými séu 142 m2. Heildarstærð hússins sé því innan marka skilmála deiliskipulags þar sem komi fram að heimilt sé að auka hámarksbyggingarmagn á lóð um þann hluta mannvirkis sem sé fyrir komið neðan­jarðar og nýttur fyrir s.s. bílageymslur, geymslur, tæknirými og samsvarandi, enda séu kjalla­rými gluggalaus og lítt eða ekki sjáanleg utan frá.

Hvað varði bátaskýlið þá sé sérstaklega tekið fram að aðaluppdráttur þess sé samþykktur 19. apríl 2021 og samkvæmt honum sé skýlið 28,79 m2. Í skilmálum deiliskipulagsins komi fram að heimilt sé reisa allt að 30 m2 bátaskýli á sjávarlóðum sem tengist sjóvarnargörðum utan byggingarreita, að fengnu leyfi skipulags- og mannvirkjanefndar og samþykki Siglinga­stofnunar. Þá komi fram að leita skuli skriflegs samþykkis nágranna ef fjarlægð frá lóða­mörkum nágrannalóðar sé minni en 3 m. Samþykki Vegagerðarinnar, dags. 24. janúar 2020, liggi fyrir sem og áritaður uppdráttur frá kæranda þar sem hann hafi samþykkt að bátaskýli á lóðinni standi nær lóðamörkum en 3 m. Undirritunin sé ódagsett en fengin áður en aðal­uppdrættir bátaskýlisins hafi verið samþykktir í apríl 2021.

Sveitarfélagið hafi túlkað skilmála skipulagsins svo að til viðbótar nýtingarhlutfalli húss á lóðinni megi byggja allt að 9 m2 smáhýsi og 30 m2 bátaskýli. Vegna fullyrðinga um að báta­skýlið kunni að vera 0,79 m2 stærra en skipulagið leyfi þá hafi sveitarfélagið ekki staðreynt slíkt frávik auk þess sem slíkt frávik sé óverulegt.

Við úttektir á húsinu muni sveitarfélagið tryggja að framkvæmdin sé í samræmi við samþykkta uppdrætti, lög og reglur og gera viðeigandi ráðstafanir ef svo sé ekki. Framkvæmdum sé ekki lokið. Rétt sé að bátaskýlis hafi ekki verið getið í útgefnu byggingarleyfi en sveitarfélagið hafi litið svo á að bygging þess falli undir leyfið enda hafi aðaluppdrættir af því verið samþykktir eftir útgáfu leyfisins og fyrir lok framkvæmda. Um hafi verið að ræða breytingu á byggingar­leyfinu sem hafi verið samþykkt með nýjum uppdráttum.

Athugasemdir eigenda Lambastaðabrautar 14: Bent er á að kæran sé of seint fram komin og því beri að vísa henni frá. Ekki sé um kæranlega ákvörðun að ræða og kærandi geti ekki talist aðili að málinu á grundvelli laga nr. 160/2010 um mannvirki þar sem erindið varði ekki hans eigin eign, sbr. orðalag 55. og 56. gr. laganna. Í raun sé um grenndarmál að ræða sem fari þá eftir almennum grenndarrétti eða skipulagsmál samkvæmt ákvæðum skipulagslaga nr. 123/2010, en kærandi byggi ekki á þeim.

Húsið á Lambastaðabraut 14 sé enn í byggingu og óumdeilt sé að fyrir liggi byggingarleyfi, aðaluppdrættir og teikningar, lóðarblað og skráningartöflur hafi legið fyrir frá árinu 2020. Þetta sé kjarni málsins og marki þau tímamörk sem miða beri við. Af því leiði að allir tímafrestir kæranda til að andmæla byggingu hússins séu löngu liðnir.

Kærandi hafi sýnt af sér verulegt tómlæti með því að bregðast ekki fyrr við ef hann hafi á annað borð viljað andmæla framkvæmdunum. Byggingarleyfi og aðaluppdrættir hafi legið fyrir árið 2020 og framkvæmdir hafist fljótlega. Auk þess megi benda á skriflegt samþykki kæranda fyrir staðsetningu bátaskýlis, þar sem afstöðumynd hafi sýnt bæði húsið og bátaskýlið. Kærandi vísi til þess að hann hafi áttað sig á stærð hússins og hæð síðla árs 2023 en hann hafi ekki brugðist við fyrr en um sumarið 2024.

Kærandi geri þá kröfu að nefndin ógildi ákvörðun skipulags- og byggingarfulltrúa um að hafna því að nýta heimildir byggingarfulltrúa til að beita þvingunarúrræðum, sbr. 2. mgr. 55 gr. laga nr. 160/2010. Engin skýr rök séu færð fyrir því á hvaða grundvelli skuli ógilda ákvörðunina eða á hvaða grundvelli ákvörðunin geti talist ógildanleg í skilningi stjórnsýslulaga nr. 37/1993 eða laga nr. 160/2010. Ljóst sé að úrskurðarnefndin geti ekki tekið kröfur kæranda til efnis­legrar athugunar og lagt mat á hvort byggingar á lóðinni séu í samræmi við byggingarleyfi og samþykktar teikningar á grundvelli kröfu kæranda, enda sé það ekki hlutverk hennar sbr. 1. mgr. laga nr. 130/2011 um úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála.

Erindi kæranda til byggingarfulltrúa hafi verið svarað ítarlega og ekki verði séð á hvaða grundvelli þau svör verði úrskurðuð ógild. Afgreiðsla erindisins hafi verið í samræmi við skilyrði laga.

Því sé hafnað að bygging hússins, bátaskýli eða lóðin standist ekki kröfur eða brjóti gegn ákvæðum laga nr. 160/2010. Byggingin á lóð Lambastaðabrautar 14 sé í samræmi við fyrir­liggjandi teikningar og aðaluppdrátt. Staðsetning og hæð hússins sé í samræmi við samþykktar teikningar og leyfi og ekki um nein frávik að ræða sem varði hagsmuni kæranda eða réttlætt geti að krafa um beitingu þvingunarúrræða skv. lögum nr. 160/2010 verði tekin til greina.

 Viðbótarathugasemdir kæranda: Bent er á að ákvæði 55. gr. laga nr. 160/2010 veiti byggingarfulltrúa heimild til töku stjórnvaldsákvörðunar og varði hún bæði réttindi og skyldur aðila sem eigi lögvarinna hagsmuna að gæta. Ákvörðun um að beita ekki þessum heimildum sé að sama skapi stjórnvaldsákvörðun í skilningi stjórnsýslulaga nr. 37/1997. Þá verði ráðið af efni þeirra laga nr. 160/2010 að byggingarfulltrúa sé óheimilt að útvista töku ákvörðunar samkvæmt þeim til utanaðkomandi lögmanns. Tilkynning lögmanns í formi greinargerðar feli ekki í sér formlega töku eða birtingu stjórnvalds­ákvörðunar. Efni greinargerðar lögmanns verði aldrei kært sem einskonar stjórnvalds­ákvörðun til æðra stjórnvalds og geti dagsetning í slíkri greinargerð ekki markað upphaf kærufrests. Þar sem stjórnvaldsákvarðanir séu almennt ekki formbundnar að lögum megi horfa til þess að með tölvupósti byggingarfulltrúa frá 12. nóvember 2024 hafi hann staðfest niðurstöðu greinargerðar lögmannsins. Hafi sú staðfesting falið í sér stjórnvaldsákvörðun um höfnun kröfu um beitingu þvingunarúrræða.

Málsástæður kæranda lúti fyrst og fremst að því að byggingarframkvæmdir á lóðinni séu ekki í samræmi við gildandi skipulag, framlagða aðaluppdrætti, skráningartöflu og útgefið byggingarleyfi. Það hafi ekki verið fyrr en slegið hafi verið frá síðla árs 2023 að framkvæmdin sjálf hafi komið í ljós. Kærandi hafi brugðist við án tafar með því að leita eftir fundum með bæði bæjarstjóra og byggingarfulltrúa þar sem hann hafi komið sjónarmiðum sínum á framfæri. Báðir hafi gengið á vettvang byggingarinnar og lýst yfir samúð með kæranda og því ástandi sem hefði skapast vegna framkvæmda á lóðinni og lýst yfir vilja sínum til að kanna hvað hægt væri að gera í stöðunni. Ekki hafi þó verið brugðist við.

Fram­kvæmdir á lóðinni séu í mjög takmörkuðu samræmi við framlagða aðaluppdrætti, teikningar og útgefin leyfi. Krafa kæranda sé grundvölluð á því að framkvæmdir lóðarhafa verði hvorki samræmdar gildandi deiliskipulagi, reglum um nýtingarhlutfall á lóð, fyrir­liggjandi aðal­uppdrætti og teikningar auk þess sem sérteikningar verði ekki samræmdar þeim aðaluppdrætti sem liggi fyrir á vef byggingarfulltrúa Seltjarnarnesbæjar. Málatilbúnaður kæranda dragi fram hvernig stjórnsýslueftirliti sveitarfélagsins með framkvæmdum á lóðinni hafi verið háttað.

Á þinglýstu mæliblaði fyrir lóð Lambastaðabrautar 14 er lóðin sögð 878 m2. Þessi tilgreining á stærð lóðarinnar á mæliblaði sé ítrekuð með annarri yfirlýsingu Seltjarnarnesbæjar til sýslu­mannsins í Reykjavík, dags. 11. desember 2009. Þessi stærð lóðarinnar sé í samræmi við allar opinberar skráningar á stærð hennar og sú stærð sem skráð sé í afsal vegna sölu á fasteigninni til núverandi lóðarhafa, dags. 20. desember 2019. Þá sé vert að nefna að á fundi skipulags- og umferðarnefndar Seltjarnarnesbæjar 17. júlí 2012 hafi verið tekin afstaða til rétthæðar skjala eftir því hvort þau hafi verið þinglýst eða ekki. Afgreiðsla nefndarinnar hafi verið að mæliblað sem hafði verið gert 1991 og hefði ekki verið þinglýst væri ekki í gildi. Þessi afgreiðsla hafi verið staðfest í bæjarstjórn. Stærð lóðarinnar við Lambastaðabraut 14 sé 878 m2 hvað sem líði undarlegum yfirlýsingum sveitarfélagsins. Fullyrðingar sveitarfélagsins um stærð lóðar séu ekki í neinu samræmi við gildandi reglu og þau sjónarmið sem sveitarfélagið sjálft leggi til grund­vallar þegar afstaða sé tekin til lóðarstærða.

Svokallað bátaskýli sé hvorki byggt né hannað fyrir móttöku báta, né sé það niðurgrafið, sbr. skilmála deiliskipulags. Bátaskýlið sé ekki tekið inn í nýtingarhlutfall lóðar í skráningartöflu lóðar þó að um 30,79 m2 mannvirki sé að ræða. Tímasetning inn lagðra teikninga breyti engu um það að skýlið skuli teljast til nýtingarhlutfalls lóðar. Þá liggi fyrir að ekkert byggingarleyfi hafi verið gefið út vegna byggingar bátaskýlisins í andstöðu við 9. gr. laga nr. 160/2010.

Á uppdrætti aðalhúss sé að finna sérstakan byggingarhluta, utan byggingarreits, sem afmarkist af útveggjum aðalhúss, svalalofti og sökkli. Þar sé að finna uppsteypt borð og eldunaraðstöðu eða „útieldhús“. Um sé að ræða svokallaða B-fermetra sem telja skuli að fullu inn í nýtingar­hlutfall samkvæmt gildandi reglum. Framkvæmdin sé ekki í samræmi við aðaluppdrátt því í stað grasbala, líkt og aðaluppdráttur beri um að skuli vera til staðar í „útieldhúsinu“ hafi verið steyptur sökkull. Um sé að ræða ríflega 26 m2 útieldhús sem engin grein sé gerð fyrir í skráningar­töflu hússins.

Það láti nærri að byggðir hafi verið um 240 m2 umfram heimilað nýtingarhlutfall og þar sé ekki tekið tillit til uppsteypu á heitum potti við hafið, sem ekki hafi verið heimilað sérstaklega í fyrirliggjandi teikningum og/eða leyfum. Fjölmörg atriði á samþykktum aðaluppdráttum hafi raunverulega verið byggð á annan hátt en kynnt hafi verið með aðaluppdráttum. Þetta verði glögglega lesið úr þeim gögnum sem aðgengileg séu á vefsíðu sveitarfélagsins. Grunnmyndum, útlitsmyndum og sneiðmyndum beri ekki saman um tilvist þvottahúss á jarðhæð hússins, né aðra nýtingu miðrýmis. Hið sama eigi við um glugga á jarðhæð við „master-svítu baðherbergi“ sem sé ekki að finna á aðaluppdráttum. Aðaluppdrættir hússins séu ekki í samræmi við sérteikningar annarra hönnuða. Sökkla- og lagnateikningar geri ráð fyrir baðherbergisaðstöðu en einnig þvottahúsi aftan við stiga sem ekki komi fram á aðaluppdrætti. Steyptir sökklar útieldhúss þar sem gert hafi verið ráð fyrir grasi, útliti hússins til suðaustur hafi verið breytt, til að mynda varðandi glugga í stofu og gluggakálf sem standi út úr hliðinni. Gangatenging bílskúrs við kjallararými, miðað við staðsetningu á sérteikningum, sé ekki tilgreind í skráningu til nýtingarhlutfalls. Á aðaluppdrætti sé gert ráð fyrir einu baðherbergi á efri hæð sem staðsett sé við gestasvítu/skrifstofu en við skoðun á sérteikningum megi sjá fleiri baðherbergi, meðal annars í hinu meinta niðurgrafna kjallararými, sem ekki komi fram á aðaluppdrætti og séu ekki tilgreindir sem fermetrar í nýtingarhlutfalli. Miðað við staðsetningu glugga og burðarbita megi ætla að fremur sé gert ráð fyrir tveimur svefnherbergjum til viðbótar við „mastersvítu“ á neðri hæð, en að talin sé þörf á tveimur björgunaropum í því eina svefnherbergi sem sýnt sé á aðaluppdrætti. Mikill munur sé á aðkomu hússins. Á aðaluppdráttum sé gert ráð fyrir 60 cm rampi upp að megin gólffleti hússins. Eftir framkvæmdir megi sjá að þar séu 12 tröppur í stað 60 cm rampsins, sem ætla megi að séu 1,4–1,8 m að hæð. Það sé eðlilegt að húsráðendur skýri hvort þessi mikla breyting, upp á 1,2 m eða svo, komi fram í breytingu á meginhæð hússins og/eða aðkomu- og lóðarhæð.

Upplýsingaöflun úrskurðarnefndarinnar: Með tölvupósti 15. apríl 2025 óskaði úrskurðar­nefndin eftir upplýsingum um hvort byggingarfulltrúi hefði kannað fullyrðingar kæranda með vettvangsskoðun. Með svari 16. s.m. upplýsti byggingarfulltrúi að hann hefði farið í vettvangs­skoðun vegna hinna umdeildu framkvæmda á lóð Lambastaðabrautar 14 eftir athugasemdir kæranda. Það hefði verið mat hans að húsið væri í samræmi við samþykkta uppdrætti í öllum megin atriðum sem skiptu máli og þar með í samræmi við deiliskipulag. Hann hefði orðið var við óveruleg frávik varðandi stærð á tveimur gluggum með tilliti til samþykktra uppdrátta og hafi bent húseiganda á að áður en lokaúttekt færi fram yrði hann að færa gluggana til samræmis við samþykkta uppdrætti eða leggja inn og fá samþykkta breytingu. Þá var það áréttað að lokaúttekt á húsinu að Lambastaðabraut 14 hafi enn ekki farið fram, enda sé húsið enn í byggingu og byggingarstjóri hafi ekki beðið um neinar öryggisúttektir, eða aðrar úttektir byggingarfulltrúa. Þá séu úttektir nú verkefni byggingarstjóra samkvæmt byggingarreglugerð nr. 112/2012 og ekki lengur í verkahring byggingarfulltrúa. Úrskurðarnefndin kynnti sér aðstæður á vettvangi 20. maí 2025.

Niðurstaða: Í máli þessu er deilt um ákvörðun byggingarfulltrúa Seltjarnarnesbæjar um að synja beiðni kæranda um beitingu þvingunarúrræða á grundvelli laga nr. 160/2010 um mann­virki. Kæruheimild til úrskurðarnefndarinnar er í 59. gr. laganna og hefur nefndin talið að synjun byggingarfulltrúa um beitingu þvingunarúrræða geti verið kæranleg til nefndarinnar, enda hafi kærandi lögvarða hagsmuni tengda ákvörðuninni.

Lóð kæranda er við hlið hins umdeilda mannvirkis og á hann því grenndarhagsmuna að gæta auk þess að ákvörðuninni var beint að honum. Verður því fallist á að hann njóti kæruaðildar. Samkvæmt 2. mgr. 4. gr. laga nr. 130/2011 um úrskurðarnefnd umhverfis- og auð­linda­­mála er kærufrestur til nefndarinnar einn mánuður frá því að kæranda varð kunnugt eða mátti vera kunnugt um þá ákvörðun sem kæra lýtur að. Þrátt fyrir að kæranda hafi borist afstaða sveitar­félagsins með bréfi lögmanns 25. október 2024 verður ekki talið að um hafi verið að ræða lokaákvörðun enda fer einungis byggingarfulltrúi, eða eftir atvikum staðgengill hans, með vald til að synja beiðni um þvingunarúrræði á grundvelli laga nr. 160/2010. Kæranda barst staðfesting frá byggingarfulltrúa með tölvupósti 12. nóvember 2024 um að synjun sú er fram hefði komið í greindu bréfi lögmanns, dags. 25. október s.á., hefði verið lokaákvörðun fyrir hönd byggingafulltrúa. Verður að telja að kærufrestur hafi byrjað að líða frá þeim degi sbr. 1. mgr. 8. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 og barst kæra innan kærufrests. Að gefnu tilefni skal tekið fram að kærufrestur vegna byggingarleyfis hins umþrætta mannvirkis er löngu liðinn og varðar kærumál þetta einvörðungu ákvörðun byggingarfulltrúa frá 12. nóvember 2024 um að hafna beitingu þvingunarúrræða skv. 55. og 56. gr. laga 160/2010.

Það er hlutverk byggingarfulltrúa að hafa eftirlit með mannvirkjagerð í sínu umdæmi, sbr. 2. mgr. 4. gr. og 1. mgr. 8. gr. laga nr. 160/2010. Í því felst meðal annars að taka afstöðu til beitingar þvingunarúrræða þeirra sem mælt er fyrir um í 55. og 56. gr. sömu laga. Af hálfu kæranda er í máli þessu vísað aðallega til 2. mgr. 55. gr., þar sem kveðið er á um að sé byggingarframkvæmd hafin án þess að leyfi sé fengið fyrir henni eða hún brjóti í bága við skipulag geti byggingarfulltrúi krafist þess að hið ólöglega mannvirki eða byggingarhluti sé fjarlægt, jarðrask afmáð eða starfsemi hætt. Sinni eigandi ekki þeirri kröfu sé heimilt að vinna slík verk á hans kostnað. Ákvörðun sem tekin er með stoð í þessum fyrirmælum er í eðli sínu bráðabirgðaákvörðun sem getur leitt til frekari viðbragða eða ákvörðunar sem leggja þarf mat á hvort ráðist verði í, m.a. með tilliti til meðalhófs, svo sem rakið var í athugasemdum með frumvarpi því sem varð að lögum nr. 160/2010.

—–

Í greinargerð með deiliskipulagi Lambastaðahverfis á Seltjarnarnesi, sem tók gildi með birtingu í B-deild Stjórnartíðinda 1. ágúst 2013, kemur fram að á skipulagsuppdrætti séu lóðir afmarkaðar samkvæmt fyrirliggjandi gögnum og upplýsingum. Nákvæm afmörkun lóða og lóðastærðir verði sýndar með hnitsetningu á sérstökum mæliblöðum fyrir hverja lóð á skipulagssvæðinu. Kærandi í máli þessu bendir á að stærð lóðarinnar Lambastaðabrautar 14 er í fasteignaskrá 878,2 m2 á grundvelli þinglýstra heimilda og hnitsetts lóðablaðs. Af gögnum þessa máls verður ráðið að lóðarhafar létu útbúa mæliblað, dags. 23. janúar 2020, þar sem fram kemur að samkvæmt lóðablaði frá 1975 hafi lóðin verið 878 m2 en hafi nú verið stækkuð til suðurs um 113 m2 í samræmi við deiliskipulag Lambastaðahverfis en á skýringar­uppdrætti með deiliskipulaginu sé stærð lóðarinnar gefin upp 991 m2. Miðar reiknað nýtingar­hlutfall lóðarinnar við stærð hennar samkvæmt þessu mæliblaði. Engra nánari upplýsinga nýtur við um þetta en byggingarfulltrúi hefur bent á að um sjávarlóð sé að ræða og að fallist hafi verið á að mæliblaðið sýni rétta stærð lóðarinnar. Verður ekki gerð athugasemd við þá afstöðu en byggingar­fulltrúa hefði þó verið rétt að benda lóðarhöfum á þær reglur sem gilda um skráningu fasteigna, sbr. m.a. 4.-5. og 14. gr. laga nr. 6/2001 um skráningu, merki og mat fasteigna.

Í skilmálateikningu yfir Lambastaðabraut 14 sem er hluti deiliskipulagsins kemur fram að á lóðinni sé einbýlishús á einni hæð og kjallari með stakstæðri bílageymslu. Byggingarreitur miðist að hluta við núverandi bílageymslu, hæð taki mið af núverandi húsi og nýtingarhlutfall lóðar sé 0,3. Í greinargerð skipulagsins kemur fram að ef hús sé rifið og annað byggt í staðinn skuli íbúðafjöldi, hæð húss og hæðafjöldi vera sá sami nema annað sé tilgreint í gögnum skipulagsins. Þá kemur fram að heimilt sé að auka „hámarks byggingarmagn á lóð um þann hluta mannvirkis sem sé fyrirkomið neðanjarðar og nýttur sé fyrir s.s. bílageymslur, geymslur, tæknirými og samsvarandi, enda séu kjallararnir gluggalausir og lítt eða ekki sjáanlegir utan frá.“ Er um þetta í greinargerðinni nánar vísað til ÍST 50/1998, flatarmál og rúmmál bygginga. Þessa skilmála deiliskipulags svæðisins um aukningu hámarksbyggingarmagns má skilja svo að í slíku kjallararými megi ekki vera íbúðarrými heldur einungis geymslur og samsvarandi rými.

Í byggingarleyfi hins umþrætta mannvirkis, dags. 15. júní 2020, kemur fram að byggingarleyfi sé veitt til byggingar einbýlishúss á tveimur hæðum með innbyggðri bílageymslu. Í byggingarlýsingu mannvirkisins sem er frá sama tíma kemur á hinn bóginn fram að um sé að ræða einbýlishús á einni hæð og kjallara með innbyggðri bílageymslu. Af þessu tilefni verður athugað að hvorki eru fyrirmæli í lögum nr. 160/2010 né byggingarreglugerð nr. 112/2012 um hvenær rými teljist til kjallara. Engar ályktanir hér að lútandi verða dregnar af staðlinum ÍST 50/1998. Til hliðsjónar má geta þess að í eldri byggingarreglugerð nr. 441/1998 var kjallari skilgreindur svo í gr. 4.25 að gólf væri undir yfirborði jarðvegs á alla vegu en í gildandi reglugerð sama efnis virðist rætt um kjallara og jarðhæð jöfnum höndum, sbr. gr. 6.7.4. Í aðaluppdráttum hins umþrætta mannvirkis eru þau rými sem felld eru undir umrædda skilmála deiliskipulagsins og eru á innanverðri 1. hæð eða kjallara merkt ýmist sem geymslur, bílageymsla eða tæknirými. Lýtur ágreiningur þessa máls m.a. að því hvort það fái staðist að þau verði með vísan til skilmálanna ekki talin með því byggingarmagni mannvirkisins sem teljist til nýtingarhlutfalls.

Við skoðun á aðaluppdráttum sem og við vettvangsferð 20. maí 2025 urðu nefndarmenn úrskurðarnefndarinnar þess áskynja að vestari hlið mannvirkisins er nokkuð niðurgrafin og má ætla hún verði lítt áberandi þegar jarðvegsframkvæmdum lýkur. Á henni er að vísu gluggaop á 1. hæð eða kjallara sem ekki er í samræmi við áskilnað um að kjallari skuli vera gluggalaus svo felldur verði undir umrædda skilmála. Aðrar hliðar hússins eru minna eða ekki niðurgrafnar. Á austur­hlið hússins að innanverðu eru göngudyr frá bílskúr og eru þær í jarðvegshæð en hæð lóðarinnar hallar niður að húsinu og er gert ráð fyrir því á sneiðmynd að jarðvegshæð lóðar verði nokkru hærri en gólf­kóti 1. hæðar á þeim stað. Var jarðvegsframkvæmdum ekki að fullu lokið þegar nefndarmenn voru á vettvangi en engu að síður virtist sá hluti mannvirkisins sem hér um ræðir vera á mörkum þess að geta fallið undir umrædda skilmála.

Undir svölum á efri hæð mannvirkisins á suðurhlið er rými með steyptum vegg að vestanverðu sem og steyptu gólfi. Það virðist ástæða til þess að skoða nánar, svo sem kærandi gerir bendingu um og byggingarfulltrúi boðar í hinni kærðu ákvörðun hvort þessi hluti mannvirkisins, sem virðist vera utan byggingar­reits, sé í samræmi við aðaluppdrætti sem og heimilað hámarks­byggingarmagn samkvæmt deili­­skipulagi en byggingarhlutinn er ekki tilgreindur í skráningar­töflu.

Yst á lóðinni Lambastöðum 14 er risið allstórt bátaskýli og var heimild til að reisa það veitt með byggingarleyfinu, dags. 15. júní 2020, að því fram kemur í málsgögnum. Bátaskýlið er tilgreint í skráningartöflu en ekki talið með við útreikning á nýtingarhlutfalli lóðar. Af hálfu byggingarfulltrúa er af þessu tilefni vísað til þess að í deiliskipulagi Lambastaðahverfis komi fram í skilmálum um ný mannvirki að heimilt sé að reisa allt að 30 m² bátaskýli á sjávarlóðum sem tengjast sjóvarnargörðum utan byggingar­reita. Með nýtingarhlutfalli er átt við hlutfallið milli brúttóflatarmáls bygginga á lóð eða reit og flatarmáls lóðar eða reits og verður ekki talið útskýrt nægilega hvernig þessir skilmálar um heimild til staðsetningar mannvirkja utan byggingarreits feli í sér undanþágu frá því að vera tekið með í útreikningi nýtingarhlutfalls. Þá má nefna athugasemdir Seltjarnarnesbæjar í kærumáli fyrir úrskurðarnefndinni nr. 88/2013, er varðaði gildi deiliskipulags Lambastaðahverfis, þar sem fram kom að heimild til byggingar bátaskýla væri háð því að nýtingarhlutfall lóðar hafi ekki áður verið fullnýtt.

Í hinni kærðu ákvörðun, þ.e. bréfi lögmanns sveitarfélagsins sem byggingarfulltrúi hefur gert að sínu, var dregin saman sú niðurstaða að byggingarfulltrúi muni skoða frekar nákvæma stærð bátaskýlis, svalir og skráningu rýmis undir svölum sem og sorpgeymslu í samræmi við ábendingar kæranda. Í kjölfar slíkrar skoðunar muni byggingarfulltrúi kanna hvort og þá til hvaða aðgerða eða úrræða hann telji nauðsynlegt að grípa leiði skoðunin í ljós að fram­kvæmdir þessar séu í ósamræmi við skipulag. Komu og fram vangaveltur sem ekki er ástæða til að rekja varðandi frekari viðbrögð mundi svo reynast. Fyrir liggur síðan að eftir að kæra í máli þessu barst úrskurðarnefndinni kannaði byggingarfulltrúi framkvæmdir á lóð Lamba­staða­­brautar 14. Var það mat hans að framkvæmdir væru að mestu leyti í samræmi við samþykkta aðaluppdrætti og skilmála deiliskipulags. Að áliti úrskurðarnefndarinnar hefði verið tilefni til þess fyrir byggingarfulltrúa að rökstyðja nánar þá afstöðu sína, jafnvel þótt málið hafi þá verið á borði úrskurðarnefndarinnar. Um leið er til þess að líta að framkvæmdum á lóð Lamba­staðabrautar 14 er ólokið þótt séu langt komnar og að ekki hefur farið fram lokaúttekt byggingar­fulltrúa vegna þeirra, en við slíka úttekt er gengið úr skugga um að mannvirki sé reist í samræmi við samþykkta aðal- og séruppdrætti og uppfylli ákvæði mannvirkjalaga og þeirra reglugerða er framkvæmdina varðar. Að öllu framangreindu virtu þykir þó rétt af hálfu úrskurðar­nefndarinnar að fella úr gildi hina kærðu ákvörðun.

Úrskurðarorð:

Felld er úr gildi ákvörðun byggingarfulltrúa Seltjarnarnesbæjar frá 12. nóvember 2024 um að hafna beitingu þvingunarúrræða til að koma á lögmætu ástandi á lóð nr. 14 við Lambastaðabraut.

64/2025 Hafnarbraut

Með

Árið 2025, fimmtudaginn 22. maí, kom úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála saman til fundar í húsnæði nefndarinnar að Borgartúni 21, Reykjavík. Mætt voru Ómar Stefánsson varaformaður, Aðalheiður Jóhannsdóttir prófessor og Þorsteinn Þorsteinsson byggingar­verkfræðingur.

Fyrir var tekið mál nr. 64/2025, kæra á ákvörðun bæjarstjórnar Kópavogs frá 25. mars 2025 um að synja umsókn um deiliskipulagsbreytingu vegna lóðar nr. 14 við Hafnar­braut.

Í málinu er nú kveðinn upp svofelldur

úrskurður:

Með kæru til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, er barst nefndinni 24. apríl 2025, kærir Húsfélagið Hafnarbraut 14, Kópavogi, þá ákvörðun bæjarstjórnar Kópavogs frá 17. mars 2025 að synja umsókn um deiliskipulagsbreytingu vegna lóðar nr. 14 við Hafnarbraut. Skilja verður málatilbúnað kæranda á þann veg að gerð sé krafa um að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi.

Gögn málsins bárust úrskurðarnefndinni frá Kópavogsbæ 28. apríl 2025.

Málavextir: Eftir samskipti við arkitekt hússins að Hafnarbraut 14 og skipulagsyfirvöld sótti kærandi hinn 17. febrúar 2025 um breytingu á deiliskipulagi Kársness, Vesturvarar 16–28 og Hafnarbrautar 20 sem Hafnarbraut 14 tilheyrir. Óskað var eftir að 18. gr. skipulagsskilmála yrði breytt þannig að felld yrði út setningin „Ekki er heimilt að gera svalalokanir á efstu hæðum húsa“. Á fundi skipulags- og umhverfisráðs 17. mars s.á. var umsóknin tekin fyrir og beiðninni synjað með vísan til umsagnar skipulagsfulltrúa, dags. 5. mars s.á. Var umsókninni vísað til afgreiðslu bæjarstjórnar sem staðfesti niðurstöðu skipulags- og umhverfisráðs á fundi sínum 25. mars s.á.

Málsrök kæranda: Bent er á að í nágrenni Hafnarbrautar 14 hafi verið heimilað að gera svalalokanir á efstu hæðum húsa, t.d. á Kópavogstúni sem og í Lundi og Naustavör. Þar hafi verið settar upp svalalokanir á öllum hæðum bygginga og í skipulagsskilmálum fyrir þessi svæði sé hvergi tekið fram að ekki sé heimilt að setja upp svalalokanir og frekar mælst til þess til að íbúar fái betri hljóðeinangrun frá umhverfinu. Hafnarbraut 14 sé fimm hæða hús ásamt bílakjallara og sé byggt á svæði þar sem flugumferð sé mikil og liggi beint á móti suður/norðurbraut Reykjavíkurflugvallar. Því fylgi mikil hljóðmengun frá þyrlum og einka­þotum. Þá sé vindasamt á svölum hússins og því lítil nýting fyrir íbúa að njóta útiveru á svölum sínum sem feli í sér mismunun. Í fyrsta lagi þegar litið sé til þess að arkitekt hússins hafi leyft 15 svalalokanir til viðbótar þeim sex sem settar hafi verið upp þegar húsið hafi verið byggt og í öðru lagi séu leyfðar svalalokanir á öðrum svæðum í Kópavogi.

Málsrök Kópavogsbæjar: Vísað er til þess að samkvæmt 3. mgr. 3. gr. skipulagslaga nr. 123/2010 fari sveitarstjórnir með vald til skipulags innan marka sveitarfélags og beri ábyrgð á deiliskipulagsgerð. Unnt sé að óska eftir því við sveitarstjórn að deiliskipulagi sé breytt, en einstakir aðilar eigi almennt ekki lögvarinn rétt til þess að knýja fram slíka breytingu gegn vilja skipulagsyfirvalda. Við meðferð slíkrar umsóknar beri sveitarstjórn að gæta að málsmeðferðar­reglum stjórnsýsluréttar, meðal annars hvað varði rökstuðning ákvörðunar. Sveitarfélagið hafi byggt á því að synjun á umsókn kæranda hafi verið byggð á efnislegum rökum, en við afgreiðslu málsins hafi legið fyrir umsögn skipulagsfulltrúa, dags. 5. mars 2025. Umrædd lóð sé á íbúðarsvæði á vesturhluta Kársness samkvæmt Aðalskipulagi Kópavogsbæjar 2019–2040. Í kafla 2.2.4. aðalskipulagsins komi fram að byggðin á Kársnesi verði alla jafna 2–4 hæðir og ef um sé að ræða fimm hæða hús skuli efsta hæð vera inndregin.

Um lóðina Hafnarbraut 14, sem áður hafi heitið Vesturvör 26–28, gildi deiliskipulag Kársness, Vesturvarar 16–28 og Hafnarbrautar 20. Svalalokanir séu þar heimilar á byggingunni með þeirri undantekningu að í 18. gr. deiliskipulagsskilmála komi fram að ekki sé heimilt að gera svalalokanir á efstu hæð sem sé inndregin. Slíkar hæðir í fjölbýlishúsum hafi fagurfræðileg áhrif á byggingar og umhverfi þeirra, en svalalokun á efstu hæð umrædds húss myndi gera bygginguna stórvaxna og þunga í götumyndinni. Tilgangurinn með því að hafa efstu hæðina inndregna sé að mýkja ásýnd byggingarinnar. Svalalokun á efstu hæð myndi jafngilda því að húsið væri 5 hæðir útlitslega séð án inndráttar svala og slíkt væri í andstöðu við ákvæði aðal­skipulags.

Það sé ekki æskilegt fordæmi að falla frá skilyrðum deiliskipulagsins hvað þetta varði. Tilvísanir kæranda til annarra bygginga í Kópavogi þar sem svalalokanir séu leyfðar á efstu hæðum eigi ekki við í málinu enda séu aðstæður misjafnar á þeim lóðum sem nefndar hafi verið. Veita verði skipulagsyfirvöldum ákveðið svigrúm til að móta byggð einstakra svæða. Að fallast á umsókn kæranda hefði enn fremur falið í sér óæskilegt fordæmi auk þess sem hönnuðir hússins hafi lagst gegn breytingunni.

Ekki sé gerð athugasemd við hávaðamengun vegna flugvallarins og þess að vindasamt sé á svölum, en það leiði ekki til þess að kærandi eigi lögvarðan rétt á því að deiliskipulagi verði breytt. Þekkt sé að ónæði geti skapast af hávaða vegna flugstarfsemi nálægt íbúðabyggð auk þess sem vindasamt er á landinu meirihluta ársins.

Viðbótarathugasemdir kæranda: Vísað er til þess að tvær tilvitnanir í hönnuð hússins komi fram bæði í umsögn skipulagsfulltrúa og greinargerð sveitarfélagsins þar sem fram komi að arkitekt hússins sé alfarið á móti svalalokunum á efstu hæð þess. Hið rétta sé að arkitektinn sé alfarið á móti svalalokunum á bæði fjórðu og fimmtu hæð, ásamt svalalokunum á hornum hússins. Þetta stangist á við það sem fram komi að svalalokanir séu heimilar á byggingunni með þeirri undantekningu að samkvæmt 18. gr. í deiliskipulagsskilmála sé ekki heimilt að gera svalalokanir á efstu hæð hússins. Samkvæmt tilvitnaðri 18 gr. sé ekki heimilt að gera svalal­okanir á efstu hæðum húsa, en ekki bara efstu hæð líkt og haldið sé fram.

Ekki hafi verið rökstutt hvers vegna hafi verið leyfðar svalalokanir á efstu hæðum húsa í öðrum hverfum Kópavogs. Uppsetning svalalokana á efstu hæð muni ekki breyta ásýnd götumyndar þar sem um sé að ræða gegnsæjar og léttbyggðar svalalokanir, auk þess sem einungis verði settar upp að hámarki 20 m2 svalalokanir, en stærstu svalir séu allt að 80 m2 að stærð. Kærandi geri sér grein fyrir valdi sveitarstjórna til skipulags innan marka sveitarfélagsins og ábyrgð á deiliskipulagsgerð, en hönnuður hússins eigi engan lögvarðan rétt á að hafna breytingum sem séu íbúum til hagsbóta og aukinna lífskjara, sbr. 13. gr. höfundalaga nr. 73/1972.

Niðurstaða: Í máli þessu er deilt um synjun bæjarstjórnar Kópavogs um breytingu á skilmálum deiliskipulags Kársness, Vesturvarar 16–28 og Hafnarbrautar 20. Kæru­heimild til úrskurðar­nefndarinnar er í 52. gr. skipulagslaga nr. 123/2010.

Skipulag lands innan marka sveitarfélags er í höndum sveitarstjórnar samkvæmt 3. mgr. 3. gr. og 1. mgr. 38. gr. skipulagslaga. Við beitingu þessara ákvæða ber að fylgja markmiðum skipulagslaga sem tíunduð eru í 1. gr. Meðal þeirra er að tryggja réttaröryggi í meðferð skipulagsmála þannig að réttur einstaklinga og lögaðila verði ekki fyrir borð borinn þótt hagur heildarinnar sé hafður að leiðarljósi, sbr. c-lið. Jafnframt skal tryggja að haft sé samráð við almenning við gerð skipulagsáætlana þannig að gefið sé tækifæri til að hafa áhrif á ákvörðun stjórnvalda við gerð slíkra áætlana, sbr. d-lið. Við töku skipulags­ákvarðana er sveitarstjórn bundin af meginreglum stjórnsýsluréttarins, þ. á m. lögmætis­reglunni. Að gættum framangreindum reglum hafa sveitarstjórnir mat um það hvernig deili­skipulagi og breytingum á því skuli háttað.

Hafnarbraut 14 er á svæði þar sem í gildi er deiliskipulag Kársness, Vesturvarar 16–28 og Hafnarbrautar 20 sem tók gildi með birtingu í B-deild Stjórnartíðinda 12. febrúar 2018. Í 18. gr. skipulagsskilmálanna kemur fram að ekki sé heimilt að gera svalalokanir á efstu hæðum húsa. Í kafla 2.2.4 Aðalskipulags Kópavogs 2019–2040 er að finna skilmála um yfirbragð og markmið byggðar á Kársnesi hvað varðar hæðir bygginga. Þar kemur fram að byggðin verði alla jafna 2–4 hæðir, en ef um sé að ræða fimm hæða hús skuli efsta hæðin vera inndregin. Hið umdeilda hús að Hafnarbraut 14 er tveggja til fimm hæða fjölbýlishús á Kársnesi. Verður að skilja skipulagsskilmála deiliskipulagsins með hliðsjón af skilmálum aðalskipulags Kópavogs­bæjar á þann veg að óheimilt sé að hafa svalalokanir á fimmtu og efstu hæð hússins. Eiga skipulagsskilmálarnir þannig ekki við um svalalokanir á fjórðu hæð hússins, en svo virðist sem synjun hönnuða hússins komi í veg fyrir svalalokun á þeirri hæð. Verður í máli þessu einungis horft til svalalokunar á fimmtu og efstu hæð sem greindir deiliskipulagsskilmálar varða og synjun bæjaryfirvalda á breytingu á þeim.

Við synjun á beiðni um breytingu á greindum skipulagsskilmála lá fyrir umsögn skipulags­fulltrúa Kópavogs, dags. 5. mars 2025. Í henni er vísað til nefnds kafla 2.2.4. í Aðalskipulagi Kópavogs 2019–2040, en þar er fjallað um yfirbragð og markmið byggðarinnar á Kársnesi. Þar komi fram að byggðin verði alla jafna 2–4 hæðir, en ef um sé að ræða 5 hæða hús skuli efsta hæðin vera inndregin. Er fjallað um að inndregnar hæðir í fjölbýlishúsum hafi bæði fagurfræðileg áhrif á byggingar og umhverfi þeirra. Inndregnar efstu hæðir dragi úr sjón­rænum áhrifum byggingarinnar og láti hana virka lægri og veiti byggingu fjölbreyttara form og oft meiri glæsileika. Þá láti inndregin efsta hæð byggingu virka vinalegri/mildari fyrir gangandi veg­farendur. Ef svalalokun sé leyfð á efstu inndreginni hæð fjölbýlishúss geti það haft nokkur áhrif á útlit byggingarinnar, bæði fyrir íbúa og umhverfið í kring. Hvorki aðalskipulag né deili­skipulag heimili svalalokun á fimmtu hæð og að veita undanþágu frá því myndi skapa óæskilegt fordæmi. Þar að auki hefðu hönnuðir hússins lagst gegn breytingunni. Þá séu svalalokanir í Naustavör ekki fordæmisgefandi þar sem fjölbýlishúsin þar séu öll fjögurra hæða, en ákvæði í aðal­skipulagi eigi við um fimmtu hæð. Með vísan til umsagnar skipulagsfulltrúa verður að telja að synjun um breytingu á gildandi deiliskipulagi umrædds svæðis hafi byggst á málefnalegum sjónar­miðum.

Kærandi hefur einnig vísað til jafnréttissjónarmiða og bent á fordæmi um sambærilegar svalalokanir í Lundi. Lundur tilheyrir Digranesi en ekki Kársnesi og ekki er að finna sömu skilmála um hæðir bygginga og svalir á því svæði í aðalskipulagi Kópavogs. Þar sem um ólíka skipulagsskilmála er að ræða verður ekki talið að hin kærða ákvörðun fari á svig við jafnréttissjónarmið stjórnsýsluréttar.

Að öllu framangreindu virtu liggja ekki fyrir þeir form- eða efnisannmarkar á hinni kærðu ákvörðun sem raskað geta gildi hennar og verður kröfu um ógildingu ákvörðunarinnar því hafnað.

Úrskurðarorð:

Hafnað er kröfu kæranda um ógildingu ákvörðunar bæjarstjórnar Kópavogs frá 17. mars 2025 um að synja umsókn um deiliskipulagsbreytingu vegna lóðar nr. 14 við Hafnarbraut.

1/2025 Nónsmári

Með

Árið 2025, fimmtudaginn 22. maí, kom úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála saman til fundar í húsnæði nefndarinnar að Borgartúni 21, Reykjavík. Mætt voru Ómar Stefánsson varaformaður, Aðalheiður Jóhannsdóttir prófessor og Þorsteinn Þorsteinsson byggingar­verkfræðingur.

Fyrir var tekið mál nr. 1/2025, kæra á ákvörðun byggingarfulltrúa Kópavogsbæjar frá 18. nóvember 2024 um að gefa út lokaúttektarvottorð fyrir fasteignina að Nónsmára 15.

Í málinu er nú kveðinn upp svofelldur

úrskurður:

Með kæru til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, er barst nefndinni 2. janúar 2025, kærir eigandi íbúðar í fjölbýlishúsinu að Nónsmára 15, þá ákvörðun byggingar­­fulltrúa Kópavogsbæjar frá 18. nóvember 2024 að gefa út lokaúttektarvottorð fyrir fasteignina að Nónsmára 15. Er þess krafist að lokaúttektarvottorð fyrir íbúð kæranda verði fellt úr gildi.

Gögn málsins bárust úrskurðarnefndinni frá Kópavogsbæ 27. janúar 2025.

Málavextir: Á afgreiðslufundi byggingarfulltrúa Kópavogsbæjar 27. ágúst 2021 var samþykkt byggingarleyfi fyrir 15 íbúða fjögurra hæða fjölbýlishúsi að Nónsmára 9–15 í Kópavogi. Loka­úttekt hússins fór fram hinn 20. desember 2023 og átti kærandi, sem er annar tveggja eigenda íbúðar 01 311 í nefndu húsi, í þónokkrum samskiptum við byggingarfulltrúa og aðra fulltrúa sveitarfélagsins vegna lokaúttektarinnar og hljóðvistarskýrslna vegna hússins. Gefið var út loka­úttektarvottorð fyrir Nónsmára 9–15 hinn 18. nóvember 2024 þar sem m.a. tekið er fram að hljóðvistarkröfum milli íbúða væri fullnægt, en að eftir væri að setja þriggja metra háa hljóðmön með hljóðvegg sem væri á vegum Vegagerðarinnar.

Með tölvupósti 2. desember 2024 fór kærandi fram á að lokaúttekt á íbúð hans yrði endur­upptekin þar sem íbúðin uppfyllti ekki kröfur um hljóðvist og hefði byggingarfulltrúa því verið óheimilt að gefa út vottorð um lokaúttekt. Kærandi vísaði til minnisblaðs hljóðvistarhönnuðar, dags. 23. ágúst 2023. Beiðni kæranda um endurupptöku var synjað með tölvupósti 9. desember 2024. Fór kærandi fram á endurupptöku á ákvörðun byggingarfulltrúa sama dag og var henni hafnað á fundi bæjarráðs 9. janúar 2025 og var sú afgreiðsla staðfest í bæjarstjórn 14. s.m.

Málsrök kæranda: Vísað er til þess að ekki hafi verið lagðar fram fullnægjandi hljóðvistar­skýrslur í skilningi byggingarreglugerðar nr. 112/2012. Hljóðvistarskýrsla 1 sé greinargerð aðaluppdrátta og hljóðvistarskýrsla 2 flokkist sem byggingaruppdráttur. Samkvæmt skoðunar­handbók í viðauka II í byggingarreglugerð eigi byggingarfulltrúi að yfirfara hönnunargögn og leggja mat á hvort þau séu unnin og fram sett þannig að þau uppfylli ákvæði samanburðarskjala sbr. gr. 2.2. reglugerðarinnar. Áhrif athugasemda byggingarfulltrúa eigi að leiða til höfnunar á samþykkt hönnunargagna, sbr. gr. 2.3. Mjög ríkar kröfur séu gerðar til þess að hönnunargögn séu án athugasemda áður en til lokaúttektar geti komið. Byggingarfulltrúi hafi ekki framfylgt þessum ákvæðum við yfirferð hönnunargagna Nónsmára 15. Upphaflega hafi byggingarfulltrúi gert þau mistök að samþykkja byggingarleyfisumsóknina án þess að byggingaraðili hafi skilað inn hljóðvistarskýrslum 1 og 2. Þetta hafi haft þær afleiðingar að húsið hafi verið byggt án þess að afstaða hafi verið tekin til þess hvort og þá hvernig byggingin hafi uppfyllt kröfur byggingar­reglugerðar um hljóðvist.

Byggingarfulltrúi hafi gert önnur mistök þegar hann hafi ekki lagt mat á hvort hljóðvistar­skýrslur uppfylltu ákvæði samanburðarskjala þegar þeim hafi loks verið skilað eftir lok fram­kvæmda. Kærandi hafi ítrekað bent byggingarfulltrúa á augljóst misræmi þar sem sjá megi að lögun, hæðafjöldi og staðsetning hússins að Nónsmára 15 sé allt önnur samkvæmt samþykktri byggingarleyfisumsókn samanborið við hljóðvistarskýrslur. Auk þessa misræmis hafi byggingarfulltrúi ekki rannsakað ítrekaðar ábendingar kæranda þess efnis að hljóðvistar­fræðingurinn sem hafi gert hljóðvistarskýrslurnar hafi ekki byggt þær á eigin forsendum og útreikningum heldur á forsendum og útreikningum annarra hljóðvistarfræðinga. Byggingar­fulltrúi hafi verið hluti af öllum tölvupóstsamskiptum á milli kæranda og hljóðvistar­verkfræðingsins. Í skoðunarlista um yfirferð hönnunarganga komi fram að eitt þeirra atriða sem byggingarfulltrúa beri að skoða sé hvort hönnunargögn sem séu til skoðunar séu unnin af hönnuði og að þau eigi að vera faglega unnin sbr. gr. 4.1.1. byggingarreglugerðar. Augljóst sé að hönnun sé ekki faglega unnin þegar hönnuðir byggi hönnun sína á forsendum og útreikningum annarra og geti ekki svarað einföldum spurningum að baki hönnuninni.

Byggingarfulltrúi hafi samþykkt þriðju hljóðvistarskýrsluna „umferðarhávaði“ þrátt fyrir að kærandi hafi ítrekað að skýrslan ætti sér enga stoð í byggingarreglugerð og teldist því ekki til hönnunargagna í skilningi byggingarreglugerðar og gæti ekki leyst af hólmi ófullnægjandi hljóðvistarskýrslur 1 og 2. Þá byggi skýrslan á rangri staðreynd um 50 km/klst hámarkshraða þegar hann hafi átt að vera 60 km/klst, auk annars misræmis, svo sem hæðafjölda. Misræmið valdi því að hljóðstig sé verulega vanmetið.

Byggingarfulltrúi haldi ranglega fram að tilteknar mótvægisaðgerðir, þ.e. lokað svalahandrið og hljóðmön, muni lækka hljóðstig í íbúð kæranda. Ekki sé hægt að ákveða hvaða mótvægis­aðgerðir teljist fullnægjandi fyrr en hljóðvistarskýrslur 1 og 2 séu lagðar fram með réttum grunnforsendum og útreikningum. Mótvægisaðgerðir sem byggingarfulltrúi vísi til muni einungis gera gagn til að lækka ljóðstig fyrir íbúðir sem staðsettar séu á fyrstu og annarri hæð, en muni ekki gera gagn fyrir íbúð kæranda sem sé á fjórðu hæð. Einu mótvægisaðgerðirnar sem hægt sé að grípa til þess að lækka hljóðstig í íbúðinni sé að loka svölum og setja hljóðeinangrandi gler í alla glugga svo hljóðstig fari ekki yfir 30 dB(A). Þetta hefði komið í ljós ef lagðar hefðu verið fram fullnægjandi hljóðvistarskýrslur.

Ekki hafi verið veittur rökstuðningur fyrir ákvörðun um útgáfu lokavottorðs af hálfu byggingar­fulltrúa né öll gögn afhent vegna málsins, t.d. samskipti byggingarfulltrúa og byggingaraðila. Þá hafi formaður húsfélagsins mætt á fund byggingarfulltrúa án þess að það hafi verið skráð. Samkvæmt símtali kæranda við byggingarfulltrúa hafi þrýstingur íbúða haft áhrif á að lokaúttektarvottorð hafi verið gefið út sem sé ómálefnalegt og brjóti gegn réttmætisreglu stjórnsýsluréttar. Byggingarfulltrúi hafi ekki leyst úr beiðni kæranda um endurupptöku máls samkvæmt reglum stjórnsýsluréttar, ekki liggi fyrir neinn rökstuðningur fyrir höfnun á endurupptöku málsins.

Lokaúttektarvottorðið uppfulli ekki skýrleikakröfu stjórnsýsluréttar sem kveði á um að stjórnvaldsákvörðun verði efnislega að vera bæði ákveðin og skýr. Kærandi hafi ítrekað óskað eftir því að bærinn svaraði með skýrum hætti hvert efni lokaúttektarvottorðsins sé en fyrirspurnum hans hafi aldrei verið svarað. Kærandi viti þannig ekki hvort lokaúttektar­vottorðið feli í sér að íbúð hans uppfylli kröfur byggingarreglugerðar um hljóðvist.

Málsrök Kópavogsbæjar: Bæjaryfirvöld benda á að í byggingarlýsingu húss nr. 15 við Nónsmára og í sérskilmálum með deiliskipulagi Nónhæðar sé fjallað um hljóðvist. Ekki sé skilyrt í deiliskipulagi að hljóðmön sé komin upp áður en öðrum framkvæmdum sé lokið. Samkvæmt 15. gr. laga nr. 160/2010 um mannvirki sé eigandi mannvirkis ábyrgur fyrir innra eftirliti mannvirkis. Hann beri ábyrgð á því að við hönnum, byggingu og rekstur mannvirkis sé farið að lagalegum kröfum. Eigandinn ráði hönnunarstjóra sem fyrir hans hönd annist innra eftirlit eiganda við hönnun mannvirkis. Þá ráði eigandinn byggingarstjóra sem annist innra eftirlit með framkvæmdinni. Í byggingarreglugerð nr. 112/2012 beri hönnuðir ábyrgð á því gagnvart eiganda mannvirkis að hönnun þeirra sé faglega unnin og að mannvirkið standist þær kröfur sem til þess séu gerðar í lögum og reglugerðum, enda hafi verið fylgt að fullu uppdráttum hönnuðar, verklýsingu, skriflegum fyrirmælum og viðurkenndum starfsvenjum.

Lögum samkvæmt annist byggingarfulltrúar að meginstefnu til hönnunareftirlit. Bæði yfirferð og staðfestingu aðaluppdrátta sem fram fari áður en viðeigandi leyfi sé veitt til framkvæmda. Enn fremur annist þeir yfirferð séruppdrátta þar sem það eigi við. Tilgangur yfirferðar sé að gæta þess að mannvirki sé hannað í samræmi við gildandi skipulagsáætlanir, lög og reglugerðir. Um sé að ræða sjónskoðun og felist hún í yfirferð uppdrátta þar sem gengið sé úr skugga um að þau atriði sem séu á skoðunarlista séu innifaldir í hönnun.

Ekkert hafi komið fram hjá kæranda sem styðji þá fullyrðingu að byggingarfulltrúi hafi ekki framfylgt ákvæðum byggingarreglugerðar við yfirferð hönnunargagna. Byggingin hafi verið samþykkt hjá byggingarfulltrúa 27. ágúst 2021 og þá hafi legið fyrir skýrsla vegna hljóðvistar, dags. 7. júlí 2017. Í þeirri skýrslu hafi niðurstaðan verið sú að útreikningar á hljóðkorti uppfylltu kröfu reglugerðar um að hljóðstig á dvalarsvæðum á lóð væru undir 55 dB(A) og á 4. hæð. Breyting á mótvægisaðgerðum gæti lækkað hljóðstig niður fyrir 55 dB(A), svo sem hæðarlega lóðar eða hækkun manar. Hljóðstig í íbúð kæranda væri því einu dB(A) hærra þar til hljóðvarnargirðing verði reist.

Lagðar hafi verið fram tvær hljóðvistarskýrslur, hljóðvistarskýrsla 1, dags. 25. september 2023, þar sem farið hafi verið yfir hönnunarforsendur hússins, og hljóðvistarskýrsla 2, þar sem farið hafi verið yfir byggingartæknileg atriði þess, svo sem hljóðeinangrun hurða og glugga, frágang gólfa, tæknibúnaðar og lagna sem og ómtíma í sameign. Í skýrslu 3, þar sem gerðir hafi verið nýir og ítarlegri útreikningar á umferðarhávaða í Nónsmára 9–15, dags. 14. maí 2024, sé fjallað um umferðarhávaða. Í samantekt skýrslunnar komi fram að gerðir hafi verið útreikningar á hávaða frá umferð fyrir Nónsmára 9–15. Í húsinu séu fimm horníbúðir sem ekki hafi garðhlið. Vegna þess að hljóðstig götumegin hússins sé á mörgum stöðum yfir viðmiðum reglugerðar um 55 dB(A) hafi verið gerðar úrbætur. Sett hafi verið þétt svalahandrið sem myndi skjól frá hávaða á svölum íbúðanna. Einnig hafi verið gert ráð fyrir að hljóðdempandi klæðning yrði sett í loft á svölum. Niðurstaða útreikninga hafi verið sú að á öllum hæðum hússins yrði hljóðsig á svölum 50 dB(A) eða lægra og myndi þannig hljóðláta hlið. Sú fullyrðing kæranda að hljóðstig innan íbúðar hans sé 40 dB(A) þegar nánast sé búið að leysa hljóðvist við vegg og hljóðeinangrandi gler sé í gluggum sem haldi hljóðstigi við 33 dB(A), fáist ekki staðist enda hafi kærandi ekki lagt fram nein gögn máli sínu til stuðnings en kveðst sjálfur hafa framkvæmt hljóðmælingu.

Kærandi hafi látið vinna fyrir sig minnisblað, dags. 22. ágúst 2024, þar sem fram komi það mat að hljóðvistarskýrsla hafi ekki verið fullnægjandi. Í kjölfarið hafi lóðarhafi lagt fram minnis­blað, dags. 24. september 2024, þar sem hljóðvistarskýrslur fyrir Nónsmára 9–15 hafi verið yfirfarnar og þá aðallega vegna umferðarhávaða. Niðurstaðan hafi verið sú að ljóst væri að samkvæmt nýjustu útreikningum væri hljóðvist samkvæmt ÍST45 uppfyllt, allar íbúðir hefðu hljóðláta hlið að því gefnu að mótvægisaðgerðum á svölum væri lokið og hljóðmanir komnar upp. Hljóðstig innandyra væri uppfyllt samkvæmt byggingarlýsingu á gluggum. Hljóðvistar­útreikningar hafi enn fremur sýnt fram á að hljóðvist yrði uppfyllt um leið og hljóðmanir væru reistar. Hönnuðir og byggingarstjóri skili inn teikningum og gögnum sem þeir einir beri ábyrgð á. Í hljóðvistarskýrslu 1 og 2 komi fram að Hljóðvist Ráðgjöf og hönnun beri ábyrgð á innihaldi skýrslnanna og þeim lýsingum á aðgerðum sem beita eigi við úrlausn hljóðvistarmála.

Byggingareftirliti megi skipta í ytra og innra eftirlit annars vegar og hins vegar hönnunar- og framkvæmdareftirlit. Byggingarfulltrúar sinni opinberu eftirlitið samkvæmt lögum nr. 160/2010. Hönnunareftirlit felist í yfirferð og staðfestingu aðaluppdrátta áður en leyfi sé veitt fyrir framkvæmd. Framkvæmd lokaúttektar og útgáfa vottorða sé hluti af lögbundnu eftirliti byggingarfulltrúa við mannvirkjagerð, sbr. 2. og 3. mgr. laga nr. 160/2010. Lokaúttekt hans feli í sér athugun á því hvort byggt hafi verið í samræmi við samþykkt hönnunargögn og lög og reglugerðir sem um viðkomandi mannvirki gildi.

Í 1. málsl. 4. mgr. 36. gr. laga nr. 160/2010 komi fram að útgefandi byggingarleyfis geti gefið út vottorð um lokaúttekt með athugasemdum ef mannvirki sé ekki fullgert við lokaúttekt, það uppfylli ekki að öllu leyti ákvæði nefndra laga eða reglugerðar sem settar hafi verið samkvæmt þeim eða sé ekki að öllu leyti í samræmi við samþykkt hönnunargögn. Ekki sé því áskilið að framkvæmdum sé að fullu lokið á viðkomandi lóð við gerð lokaúttektar. Af því megi álykta að enn síður sé það skilyrði fyrir útgáfu lokaúttektarvottorðs að öllum framkvæmdum utan lóðar samkvæmt skipulagi sé lokið.

Í viðauka II. við byggingarreglugerð, kafla 2.2. komi fram að tilgangur skoðunar hönnunar­gagna sé að fara yfir hvort mannvirki sé hannað í samræmi við gildandi skipulagsáætlanir, lög um mannvirki, byggingarreglugerð og ákvæði annarra reglna sem um hönnunina gildi og tilgreindar séu í skoðunarlista. Skoðun hönnunargagna sé sjónskoðun. Skoðunarmaður kanni afhent gögn og meti hvort þau ákvæði laga og reglugerða og staðla sem vísað sé til í skoðunar­lista eigi við í viðkomandi verki og hvort umrætt ákvæði sé uppfyllt. Samkvæmt viðaukanum sé það ekki hlutverk skoðunarmanns að rýna hönnunargögn eða útreikninga og niðurstöður í þeim með tilliti til þess hvort þau séu fullnægjandi. Tekið sé fram að það sé ekki hlutverk skoðunarmanns að endurreikna eða endurhanna. Eftirliti sé ætlað að meta á grundvelli skoðunarhandbókar hvort hönnun sé unnin og þannig framsett að hún uppfylli ákvæði samanburðarskjala. Þá geri lög ekki ráð fyrir að byggingarfulltrúi gefi út sérstakan rökstuðning fyrir útgáfu lokaúttektarvottorðs. Vottorðið megi gefa út þegar skoðunarmaður hafi gengið úr skugga um að öll atriði séu uppfyllt samkvæmt skoðunarlistum.

Öll tilskilin hönnunargögn hafi legið fyrir við lokaúttekt og þau yfirfarin með tilliti til þess hvort framsetning þeirra og vinnsla samræmdist aðaluppdráttum og greinargerðum með þeim, svo og þeim ákvæðum laga og reglugerða og staðla sem vísað sé til í skoðunarlista. Í skoðunar­listum séu svo nánar tilgreindir þeir þættir sem skoða skuli, staðlaðar skýringar mats og vægi athugasemda. Hafa beri í huga að útgáfa lokaúttektarvottorðs hafi fyrst og fremst þýðingu þegar komi að réttindum og skyldum eiganda og byggingarstjóra en ekki einstakra kaupenda. Skoðun úttektarmanns takmarkist ávallt við þá þætti sem komi fram í skoðunarlista. Lokaúttekt byggingarfulltrúa hafi verið byggð á samþykktum hönnunargögnum og uppfylli kröfur laga nr. 160/2010 þar um, sbr. 3. mgr. 46. gr. laganna.

Tvær hljóðvistarskýrslur auk minnisblaðs hafi legið fyrir þar sem fram hafi komið að hljóðstig vegna umferðar væri áætlað 45–62 dB(A). Til að uppfylla kröfu um 30 dB(A) innan húss hafi þurft gler með einangrun Rw+Ctr = 26–32 dB(A). Í útreikningum vegna deiliskipulags sé gert ráð fyrir hljóðmön og hljóðvegg meðfram Arnarnesvegi. Byggingin uppfylli kröfur byggingar­reglugerðar miðað við þessar forsendur. Í athugasemd í lokaúttekt komi einnig fram að eftir eigi að setja hljóðmön. Hljóðmönin sé ekki sýnd á uppdráttum þar sem hún sé utan lóðar og það sé ekki á verksviði byggingarfulltrúa að gera úttektir á hljóðmönum. Byggingarfulltrúi staðfesti eingöngu að réttilega hafi verið byggt samkvæmt samþykktum uppdráttum og ekkert hafi komið fram í málinu sem bendi til að svo hafi ekki verið gert. Kærandi hafi ekki getað bent á misræmi milli samþykktra uppdrátta og frágangs hússins er valdið gæti ógildingu lokaúttektarvottorðsins.

Hvað varði hljóðmönina sé tekið fram að ákveðið hafi verið að í stað hennar verði sett upp hljóðvarnargirðing sem muni hafa sömu ef ekki betri virkni en hljóðmön með hljóðvegg. Verði hagsmunum kæranda borgið að því loknu. Í tengslum við stofnstígagerð fyrir hjólreiðar og breytingar á Arnarnesvegi séu Vegagerðin, Garðabær og Kópavogsbær í samvinnu við gerð deiliskipulags fyrir Arnarnesveg þar sem umrædd girðing verði sett. Allir eigendur í húsinu nema kærandi hafi samþykkt að farið yrði í mótvægisaðgerðir á svölum sem hafi falist í að klæða svalahandrið að innan með heilum álplötum og setja hljóðdempandi plötur í loft, íbúum að kostnaðarlausu. Samkvæmt upplýsingum byggingarstjóra sé þessum framkvæmdum lokið.

Við útgáfu lokaúttektarvottorðs hafi öll gögn legið fyrir sem áskilin séu samkvæmt lögum og reglugerðum. Ljóst sé að á meðan mótvægisaðgerða vegna hljóðvistar sem gert sé ráð fyrir í deiliskipulagi njóti ekki við, sé íbúð kæranda eitthvað lítillega yfir viðmiðunarmörkum en um óverulegt frávik sé að ræða. Einungis sé um tímabundin óþægindi að ræða, ef einhver séu, sem eigendur fasteigna geti ávallt þurft að sæta á meðan framkvæmdir á skipulagsvæðinu standi yfir. Telji kærandi að eign hans sé haldin göllum vegna hljóðvistar vegna ófullnægjandi hönnunar beri honum að beina kröfum sínum að seljanda og eftir atvikum krefjast úrbóta.

Það sé stór ákvörðun að fella úr gildi lokaúttekt á heilu fjölbýlishúsi vegna óljósra aðfinnslna kæranda. Vegist þar á óljósir hagsmunir kæranda af því að fá lokaúttekt fellda úr gildi og hagsmunir annarra eigenda, byggingarstjóra og framkvæmdaraðila af því að fasteignir séu með vottorð um lokaúttekt lögum samkvæmt. Kærandi hafi ekki sýnt fram á neinar þær ástæður sem gætu orðið tilefni til að fella úr gildi lokaúttekt byggingarinnar. Þá sé ekki rétt hjá kæranda að hann hafi ekki fengið svör við því hvort íbúð hans uppfyllti hljóðvistarkröfur. Hann hafi fengið svar við spurningunni í tölvupósti 20. desember 2024. Ekkert sé hæft í þeim fullyrðingum kæranda að lokaúttektarvottorð hafi verið gefið út vegna þrýstings frá íbúum hússins eða framkvæmdaraðila. Dregist hafi að gefa út vottorðið vegna kvartana kæranda varðandi hljóð­vist, en einnig hafi verið athugasemdir frá byggingarfulltrúa í málinu sem staðið hafi í vegi fyrir því að hægt væri að gefa út vottorðið.

Viðbótarathugasemdir kæranda: Bent er á að í umsögn Kópavogsbæjar sé tilgreindur rangur hæðafjöldi Nónsmára 15 þar sem húsið sé ranglega sagt fjögurra hæða en rétt sé að það sé á fimm hæðum eins og sjá megi á aðaluppdráttum. Þarna sé líklegast verið að horfa til hljóðvistarskýrslna 1 og 2 þar sem hæðafjöldi sé líka rangt tilgreindur.

Ágreiningurinn í málinu varði það ekki hvort byggingarfulltrúa hafi verið heimilt að gefa út lokaúttektarvottorð þrátt fyrir að hljóðmön væri ekki komin upp heldur að gefið hafi verið út lokaúttektarvottorð þrátt fyrir að það væri ósamræmi milli hljóðvistarskýrslna 1 og 2 og staðfestra aðaluppdrátta. Þá sé því ranglega haldið fram að kærandi hafi átt í samskiptum við bæinn vegna hljóðveggjarins. Einu samskiptin hafi verið vegna greinds ósamræmis.

Vísað er til þess að fullyrðingar í deiliskipulagi frá árinu 2017 eigi ekki við enda hafi fjölbýlis­húsinu verið breytt síðar meir og því óljóst af hverju bærinn hafi verið að vísa til upplýsinga sem séu rangar. Málið varði ósamræmi milli hljóðvistarskýrslna og aðaluppdrátta en ekki deiliskipulag. Byggingaraðili hafi staðfest að íbúð kæranda uppfylli ekki kröfur um að eiga sér hljóðláta hlið, líkt og deiliskipulagið kveði á um.

Gerð sé athugasemd við að gefið sé í skyn að skýrsla um hljóðvist frá árinu 2017 hafi verið fullnægjandi í skilningi byggingarreglugerðar til að samþykkja byggingarleyfisumsókn 27. ágúst 2021. Það sé óumdeilt að umræddri skýrslu hafi verið skilað inn með umsókn um breytingu á deiliskipulagi sem hafi varðað allt annað hús. Fjölbýlishúsið hafi því verið byggt án þess að fyrir lægi hvaða mótvægisaðgerðir þyrfti að grípa til svo að hljóðvist í húsinu væri tryggð. Þessi atriði liggi ekki fyrir enn þar sem engar fullnægjandi hljóðvistarskýrslur hafi verið lagðar fram í málinu. Hljóðvistarskýrslur 1 og 2 byggi á forsendum úr deiliskipulagi ársins 2017 en ekki á forsendum sem komi fram í aðaluppdráttum samþykktrar byggingarleyfis­umsóknar. Byggingarfulltrúi hafi verið sammála kæranda um að verulegt misræmi væri milli hljóðvistarskýrslna 1 og 2 og aðaluppdrátta og hafi gert verktakanum að skila inn nýjum hljóðvistar­skýrslum sem væru í samræmi við samþykkta aðaluppdrætti. Það hafi verktakinn ekki gert heldur skilað inn nýrri hljóðvistarskýrslu um umferðarhávaða sem uppfylli ekki skilyrði byggingarreglugerðar til að teljast til hljóðvistarskýrslna 1 og 2. Þá sé í hljóðvistar­skýrslunni búið að lækka umferðarhraða úr 60 km/klst niður í 50 km/klst sem eigi sér enga stoð. Að lokum hafi verktakinn skilað inn minnisblaði þar sem farið hafi verið yfir fyrri hljóðvistarskýrslur og þannig komist hjá því að afhenda fullnægjandi hljóðvistarskýrslur 1 og 2.

Enginn viti hvert hljóðstigið við íbúðir í Nónsmára 15 sé þar sem engar fullnægjandi hljóðvistarskýrslur hafi verið lagðar fram, enda sé ekki hægt að taka mark á hljóðstigi skv. hljóðvistarskýrslum vegna misræmis, t.d. hvað varði hæðafjölda, staðsetningar, lögunar og umferðarhávaða. Enginn hafi mælt hljóðvist með tilliti til þessa. Minnisblað sem kærandi hafi lagt fram frá hljóðvistarverkfræðingi staðfesti að ekki hefðu verið lagðar fram fullnægjandi hljóðvistarskýrslur.

Gefið sé í skyn að byggingarfulltrúi þurfi ekki að rökstyðja ákvörðun sína um útgáfu loka­úttektarvottorðs. Slík ákvörðun teljist stjórnvaldsákvörðun og því gildi allar reglur stjórnsýslu­réttar um stjórnvaldsákvarðanir um hana. Byggingarfulltrúa hafi borið að rökstyðja það sem óskað hafi verið rökstuðnings fyrir, þ.e. hvernig það hafi verið mat byggingarfulltrúa að samræmi væri á milli hljóðvistarskýrslna og staðfestra aðaluppdrátta. Einnig hafi honum borið að rökstyðja lagagrundvöll athugasemda í lokaúttektarvottorði.

Í umsögn Kópavogsbæjar hafi komið fram viðurkenning á að á meðan mótvægisaðgerða vegna hljóðvistar sem gert sé ráð fyrir í deiliskipulagi njóti ekki sé íbúðin eitthvað lítillega yfir viðmiðunarmörkum. Ekki hafi verið rökstutt á grundvelli hvaða lagaheimildar byggingar­fulltrúa sé heimilt að gefa út lokaúttektarvottorð vitandi að íbúðin uppfylli ekki kröfur byggingarreglugerðar. Þá sé gerð athugasemd við ráðleggingar bæjarins um að fara í gallamál gegn seljanda fremur en að krefjast ógildingar lokaúttektarvottorðs. Það sé réttur kæranda að fá úr því skorið hvort lokaúttektarvottorðið sé löglega útgefið.

Hönnuður séruppdrátta beri ábyrgð á því að hönnun hans sé í samræmi við aðaluppdrætti. Slíkt samræmi sé ekki til staðar eins og sjá megi á myndum varðandi hæðarfjölda, lögun, staðsetningu og hámarkshraða. Kópavogsbær hafi ekki fjallað um þetta misræmi og látið ágreiningsefnið snúast um allt annað, þ.e. hljóðvegg sem sé málinu óviðkomandi.

Að lokum sé bent á að höfundur hljóðvistarskýrslna 1 og 2 hafi ekki hlotið löggildingu sem hönnuður hjá Húsnæðis- og mannvirkjastofnun. Þá telji kærandi að formaður húsfélags Nónsmára 9–15 hafi beitt óeðlilegum þrýstingu til að fá útgefið lokaúttektarvottorð. Kærandi hafi ítrekað óskað eftir gögnum varðandi samskipti bæjarins við formann húsfélagsins og grunur sé á að ómálefnaleg sjónarmið hafi verið látin ráða för í málinu. Brotið hafi verið gegn 15. gr. stjórnsýslulaga og 27. gr. upplýsingalaga, nr. 140/2012, þar sem bæjarstjóri hafi ekki skráð upplýsingar um málsatvik sem veittar hafi verið munnlega.

———-

Aðilar máls þessa hafa fært fram ítarlegri rök fyrir máli sínu, sem ekki verða rakin hér frekar, en úrskurðarnefndin hefur haft þau öll til hliðsjónar við úrlausn málsins.

Niðurstaða: Í máli þessu er deilt um þá ákvörðun byggingarfulltrúa Kópavogsbæjar að gefa út lokaúttektarvottorð fyrir fasteignina að Nónsmára 15. Fer kærandi fram á að vottorðið verði fellt úr gildi þar sem ósamræmi milli hljóðvistarskýrslna 1 og 2 og staðfestra aðal­uppdrátta hefði átt að leiða til synjunar á útgáfu þess. Kæruheimild til úrskurðar­nefndarinnar er í 59. gr. laga nr. 160/2010 um mannvirki.

Samkvæmt 2. mgr. 4. gr. laga nr. 130/2011 um úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála er kærufrestur til úrskurðarnefndarinnar einn mánuður frá því að kæranda varð kunnugt eða mátti vera kunnugt um ákvörðun þá sem kæra lýtur að. Kærandi hefur vísað til þess að hann hafi fyrst verið upplýstur um útgáfu lokaúttektarvottorðsins með tölvupósti 3. desember 2024. Kæra vegna þessa barst úrskurðarnefndinni 2. janúar 2025 og er því innan kærufrests. Í málinu gerir kærandi ýmsar aðfinnslur við útgáfu byggingarleyfis vegna fjölbýlishússins að Nónsmára 9–15 sem samþykkt var af byggingarfulltrúa 27. ágúst 2021. Í ljósi þess að meira en ár er liðið frá samþykkt byggingarleyfisins er ljóst að kærufrestur vegna þeirrar ákvörðunar er liðinn og verður því ekki tekin afstaða til lögmætis þeirrar ákvörðunar.

Framkvæmd lokaúttektar og útgáfa vottorðs þess efnis er hluti af lögbundnu eftirliti byggingar­fulltrúa með mannvirkjagerð, sbr. 2. og 3. mgr. 16. gr. laga nr. 160/2010. Samkvæmt 3. mgr. 36. gr. laganna skal við lokaúttekt gera úttekt á því hvort mannvirkið upp­fylli ákvæði laganna og reglugerða sem settar hafa verið samkvæmt þeim og hvort byggt hafi verið í samræmi við samþykkt hönnunargögn. Þá er mælt fyrir um í 4. mgr. laga­greinarinnar að ef mannvirkið uppfylli ekki að öllu leyti ákvæði laganna og reglugerða sem settar hafi verið samkvæmt þeim þá geti útgefandi byggingarleyfis gefið út vottorð um ­úttektina með athuga­semdum. Þáttum sem varði aðgengi skuli þó ávallt hafa verið lokið við gerð lokaúttektar. Segir jafnframt í 5. mgr. sömu lagagreinar að eftirlitsaðili geti fyrirskipað lokun mannvirkis komi í ljós við lokaúttekt að mannvirki uppfylli ekki öryggis- eða hollustu­kröfur og lagt fyrir eiganda þess að bæta úr, en lokaúttektarvottorð skuli þá ekki gefið út fyrr en það hafi verið gert.

Í gr. 3.9.1 byggingarreglugerðar nr. 112/2012 er fjallað um lokaúttekt. Þar er kveðið á um í 1. mgr. að þegar mannvirkjagerð er lokið og innan þriggja ára frá því að mannvirki var tekið í notkun og öryggisúttekt fór fram skuli gera lokaúttekt á því í samræmi við ákvæði skoðunar­handbókar og skoðunarlista. Þá kemur fram í 5. mgr. að við lokaúttekt skuli gerð úttekt á því hvort mannvirki uppfylli ákvæði laga um mannvirki, reglugerða sem settar séu samkvæmt þeim og hvort byggt hafi verið í samræmi við samþykkt hönnunargögn.

Í gr. 4.5.3. byggingarreglugerðar eru taldar upp þær greinagerðir sem hönnuðir skulu vinna vegna tiltekinna hönnunarþátta hvers mannvirkis eftir því sem við á og í samræmi við umfang og eðli verkefnisins. Þar á meðal er greinargerð vegna hljóðvistar. Þá er í 4. mgr. gr. 4.5.3. tekið fram að Húsnæðis- og mannvirkjastofnun skuli gefa út leiðbeiningar um framkvæmd ákvæðisins. Í 3. kafla leiðbeininganna er fjallað um greinargerðir hönnuða um hljóðvist. Þar er tiltekið hvað skuli koma fram í inngangi greinargerðar um hljóðvist og að hönnuðum sé heimilt að skila greinargerðum um hljóðvist í tvennu lagi. Greinargerð skuli annars vegar fylgja aðaluppdráttum (hljóðvistargreining 1) og hins vegar eftir atvikum með séruppdráttum (hljóðvistar­greining 2).

Við samþykkt byggingaráforma fyrir Nónsmára 9–15, dags. 27. ágúst 2021, lá fyrir minnisblað frá árinu 2017 „um hljóðvist vegna umferðar á byggð á Nónhæð“. Var minnisblaðið unnið vegna deiliskipulagsvinnu á svæðinu og á þeim tíma lágu ekki fyrir nákvæmir uppdrættir af fyrir­huguðum byggingum á lóð Nónsmára 9–15. Kærandi lét hjóðvistarfræðing gera minnis­blað vegna umferðarhávaða við Nónsmára 15, dags. 22. ágúst 2023. Höfundur þess benti á að hljóðvistarskýrsla frá árinu 2017 væri ekki fullnægjandi fyrir hljóðvistarhönnun hússins og að nákvæmara hljóðkort hefði átt að gera við hönnun þess með tilliti til forsendna sem þá hafi verið. Þá sé ekki að finna rökstuðning fyrir því að ekki hafi þurft „hljóðláta hlið“ eða hvers vegna gluggar með tilteknu hljóðeinangrunargildi hafi verið valdir.

Hljóðvistarskýrsla 1, dags. 25. september 2023, og hljóðvistarskýrsla 2, dags. 26. október s.á., voru unnar af sama hljóðvistarfræðingi og gerði áðurgreint minnisblað fyrir kæranda. Í hljóðvistarskýrslu 1 er farið yfir helstu hönnunarforsendur hússins og kröfur til hljóðvistar skilgreindar í samræmi við leiðbeiningar Húsnæðis- og mannvirkjastofnunar. Í hljóðvistar­skýrslu 2 eru útfærð sértæk byggingartæknileg atriði og gerð greining á umferðarhávaða í kringum húsið samkvæmt leiðbeiningum stofnunarinnar. Í umfjöllun um hljóðstig innanhúss vegna umferðar er sýnd mynd úr minnisblaði því er unnið var um hljóðvist árið 2017, en tekið fram að nýrra umferðarmat vegna Aðalskipulags Kópavogs 2019–2040 hafi verið gert og tölur hafi því verið leiðréttar með tilliti til þess. Er niðurstaðan sú að hljóðstig hækki um 3,5 dB(A) við Arnarnesveg vegna umferðaraukningar og sé hljóðstig vegna umferðar því áætlað 45–62 dB(A). Til að uppfylla kröfu um 30 dB(A) hljóðstig innanhúss þurfi gler með einangrun Rw+Ctr = 26-32 dB(A). Í útreikningum vegna deiliskipulags sé gert ráð fyrir hljóðmön og hljóðvegg meðfram Arnarnesvegi og til að áætlunin standi og kröfur verði uppfylltar þurfi hljóðmön og -veggur að vera til staðar.

Með nýrri skýrslu, dags. 14. maí 2024, var leitast við að gera nýja, ítarlega útreikninga á umferðarhávaða við Nónsmára 9–15. Í skýrslunni kemur fram að tilgangur hennar hafi verið að uppfylla kröfur um hljóðvist vegna hávaða frá umferð samkvæmt byggingarreglugerð, hljóðvistarstaðli ÍST 45 og reglugerð nr. 724/2008 um hávaða. Líkan vegna útreikninga var gert nákvæmara, reiknað var með svölum og svalahandriðum og gert var ráð fyrir hljóð­dempandi klæðningu í loft fyrir ofan svalir. Í samantekt skýrslunnar er tekið fram að niðurstaða útreikninga hefði verið að á öllum hæðum hússins yrði hljóðstig á svölum 50 dB(A) eða lægra og „myndaði þannig hljóðláta hlið“.

Í minnisblaði, dags. 24. september 2024, var farið yfir þær hljóðvistarskýrslur sem gerðar höfðu verið fyrir byggingu Nónsmára 9–15 vegna umferðarhávaða. Í niðurstöðum minnisblaðsins kemur fram að samkvæmt nýjustu útreikningum séu kröfur um hljóðvist samkvæmt ÍST 45 uppfylltar, allar íbúðir hafi hljóðláta hlið að því gefnu að mótvægisaðgerðum á svölum sé lokið og hljóðmanir séu komnar upp. Hljóðstig innandyra sé uppfyllt samkvæmt byggingarlýsingu á gluggum. Munur á hljóðstigi milli áranna 2017 og 2024 skýrist af breytingum á umferðar­forsendum, en í millitíðinni hafi verið gerðar nákvæmar umferðargreiningar fyrir Aðalskipulag Kópavogs 2019–2040. Einnig hafi lögun húsa breyst talsvert, bæði snúi húsin öðruvísi og séu aðeins nær götu. Á deiliskipulagsstigi hafi ekki legið fyrir eins nákvæmar teikningar og á síðari stigum enda hafi hljóðvistarlíkan verið gert töluvert nákvæmara í útreikningunum árið 2024 en lá fyrir á deiliskipulagsstigi. Í nýjustu útreikningunum hafi umferð á Reykjanesbraut verið höfð með sem gæti haft einhver áhrif á hækkun reiknaðs hljóðstigs. Þrátt fyrir mun á hljóðstigi milli útreikninganna sé meginniðurstaðan sú sama. Hljóðstig fari yfir mörk reglugerðar nr. 724/2008 á efri hæðum húshliða er vísi út að Arnarnesvegi og Smárahvammsvegi í báðum greiningunum. Flestar þessara íbúða hafi þó kyrrláta hlið og uppfylli því hljóðvist samkvæmt ÍST 45. Í báðum greiningum séu lagðar til mótvægisaðgerðir fyrir þær íbúðir sem ekki hafi kyrrláta hlið. Í greiningunni frá árinu 2024 hafi mótvægisaðgerðir verið útfærðar og hafi þær komið til fram­kvæmda. Hljóðvistarútreikningar sýni fram á að kröfur um hljóðvist verði uppfyllt um leið og hljóðmanir séu reistar. Miðað við núverandi umferð á Arnarnesvegi ættu nýjustu hljóðvistar­útreikningar að sýna hljóðstig sem sé u.þ.b. 0,8 dB(A) hærra, en hefði verið þegar minnisblaðið var skrifað. Hljóðstig hafi því ekki verið vanmetið, en lögð sé áhersla á að reisa hljóðmanir sem fyrst til að hljóðmælingar verði sem réttastar.

Samkvæmt aðaluppdráttum fyrir Nónsmára 9–15 er um að ræða fjölbýlishús á 2–4 hæðum auk kjallara. Í kjallara eru þrjár íbúðir ásamt bílageymslu. Verður það því ekki talið að hljóðvistar­skýrslurnar fari rangt með hæð hússins enda er það fjögurra hæða auk kjallara. Hvað lögun og staðsetningu hússins varðar þá byggðu hljóðvistarskýrslur 1 og 2 á þeirri teikningu sem lá fyrir í minnisblaði frá árinu 2017 um hljóðvist. Rétt er að staðsetning og lögun hússins í hljóðvistarskýrslum 1 og 2 er ekki í samræmi við samþykkta aðaluppdrætti. Í skýrslu um umferðarhávaða við Nónsmára 9–15, dags. 14. maí 2024, er gerð hússins vegna útreikninga hins vegar uppfærð með tilliti til lögunar, staðsetningar og annarra atriða sem geta haft áhrif á útreikninga umferðarhávaða. Þá er rétt að í skýrslu um umferðarhávaða við Nónsmára 9–15, dags. 14. maí 2024, er ranglega farið með hámarkshraða á Arnarnesvegi, en í öðrum skýrslum er hann rétt tiltekinn 60 km/klst.

Þrátt fyrir framangreinda annmarka á hljóðvistarskýrslum sem kærandi hefur bent á verður ekki annað séð en að byggingarfulltrúi hafi við lokaúttekt byggt á gögnum sem uppfærð hafa verið hvað varðar lögun og staðsetningu þess mannvirkis er um ræðir. Fyrir lágu hljóðvistarskýrslur 1 og 2 auk frekari greininga og minnisblaða til að tryggja réttar áætlanir um hljóðstig. Fyrir liggur að sett verður upp hljóðvarnargirðing við Arnarnesveg sem mun samkvæmt greindum skýrslum tryggja hljóðvist í íbúð kæranda í samræmi við lög og var gerð athugasemd um það í lokaúttektarvottorði. Verða því greindir annmarkar á hljóðvistarskýrslum ekki taldir raska gildi hinnar kærðu ákvörðunar.

Í 25. gr. laga nr. 160/2010 er fjallað um löggildingu hönnuða. Þar kemur fram að þeir sem hafi rétt til að leggja fram uppdrætti vegna byggingarleyfis séu þeir sem til þess hafi hlotið löggildingu Húsnæðis- og mannvirkjastofnunar. Þá er talið upp í liðum a.-e. í 1. mgr. hvaða svið löggildingin skiptist í. Fjallað er almennt um hönnunargögn í gr. 4.2.2. byggingar­reglugerðar. Þar segir að hönnunargögn bygginga og annarra mannvirkja greinist í uppdrætti og fylgiskjöl. Uppdrættir greinist í aðaluppdrætti, séruppdrætti, hlutauppdrætti og deili­uppdrætti. Til fylgiskjala heyri m.a. byggingarlýsingar, skráningartafla, verklýsingar, greinar-gerðir, ýmis skrifleg fyrirmæli, forsendur og útreikningar þar sem gerð sé nánari grein fyrir einstökum atriðum sem fram komi á uppdráttum og útfærslu þeirra í smáatriðum. Í gr. 4.5.3. byggingarreglugerðar eru svo taldar upp vegna hvaða hönnunarþátta skuli vinna greinargerðir, eftir því sem við eigi í samræmi við umfang og eðli verkefnis, og þar er í lið c. tilgreind greinargerð vegna hljóðvistar. Er það mat úrskurðarnefndarinnar að höfundur hljóðvistar­greinargerðar þurfi ekki að hafa löggildingu frá Húsnæðis- og mannvirkjastofnun, enda ekki um að ræða framlagningu uppdrátta í skilningi 25. gr. laga nr. 160/2010.

Með vísan til alls framangreinds verður ekki talið að slíkir annmarkar hafi verið á hinni kærðu ákvörðun að varði ógildingu hennar.

Úrskurðarorð:

Hafnað er kröfu kæranda um að ógilda ákvörðun byggingarfulltrúa Kópavogsbæjar frá 18. nóvember 2024 um að gefa út lokaúttektarvottorð fyrir fasteignina að Nónsmára 15 í Kópavogi.

68/2025 Rimakotslína

Með

Árið 2025, þriðjudaginn 20. maí, tók Arnór Snæbjörnsson, formaður úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, með heimild í 3. mgr. 3. gr. laga nr. 130/2011, fyrir:

Mál nr. 68/2025, kæra á ákvörðun sveitarstjórnar Rangárþings ytra frá 5. apríl 2023 um að samþykkja útgáfu framkvæmdaleyfis vegna lagningar jarðstrengs fyrir Rimakotslínu 2.

 Í málinu er nú kveðinn upp svofelldur

úrskurður:

Með bréfi til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, dags. 30. apríl 2025, er barst nefndinni sama dag, kærir Mosfell fasteign ehf., þá ákvörðun sveitarstjórnar Rangárþings ytra frá 5. apríl 2025 að samþykkja útgáfu framkvæmdaleyfis vegna lagningar jarðstrengs fyrir Rimakotslínu 2. Er þess krafist að ákvörðunin verði felld úr gildi. Þess er jafnframt krafist að framkvæmdir verði stöðvaðar á meðan málið er til meðferðar fyrir úrskurðarnefndinni. Þykir málið nægilega upplýst til að það verði tekið til endanlegs úrskurðar. Er því ekki tilefni til að taka afstöðu til stöðvunar­kröfu kæranda.

Gögn málsins bárust úrskurðarnefndinni frá Rangárþingi ytra 7. maí 2025.

Málavextir: Hinn 17. desember 2021 sendi Landsnet tilkynningu til Skipulagsstofnunar um fyrirhugaðar framkvæmdir vegna Rimakotslínu 2 á grundvelli 19. gr. laga nr. 111/2021 um umhverfismat framkvæmda og áætlana. Í tilkynningunni kom fram að um væri að ræða lagningu 36 km jarðstrengs sem myndi liggja frá tengivirki á Hellu í Rangárþingi ytra að tengivirki á Hvolsvelli í Rangárþingi eystra og loks að tengivirki í Rimakoti í Rangárþingi eystra. Strengurinn væri gerður fyrir 132 kV spennu. Samkvæmt tillögunni yrði framkvæmdum háttað þannig að strengurinn yrði grafinn á um 1,25 m dýpi og yrði skurðurinn að lágmarki 0,8 m breiður. Gert væri ráð fyrir að rasksvæði yrði um 10 m að breidd sem félli saman við helgunarsvæði hans en heildarflatarmál þess svæðis sem myndi raskast umhverfis strenginn væri alls um 34 hektarar. Með ákvörðun sinni, dags. 2. mars 2022, komst Skipulagsstofnun að þeirri niðurstöðu að fyrirhuguð framkvæmd væri ekki líkleg til að hafa í för með sér umtalsverð umhverfisáhrif, sbr. þau viðmið sem tilgreind væru í 2. viðauka laga nr. 111/2021. Því skyldi framkvæmdin ekki háð mati á umhverfisáhrifum.

Á fundi skipulags- og umferðarnefndar Rangárþings ytra 3. apríl 2023 var umsókn Landsnets um framkvæmdaleyfi vegna fyrirhugaðra framkvæmda við lagningu jarðstrengs fyrir Rimakotslínu 2 tekin fyrir. Lagði nefndin til við sveitarstjórn að skipulagsfulltrúa yrði falið að gefa út framkvæmdaleyfi að teknu tilliti til 5. gr. reglugerðar nr. 722/2012 um framkvæmdaleyfi. Á fundi sveitarstjórnar Rangárþings ytra 5. s.m. var tillagan samþykkt. Ákvörðun um útgáfu framkvæmdaleyfisins var auglýst á heimasíðu sveitarfélagsins 10. október 2023 en einnig var birt auglýsing um framkvæmdaleyfið í Lögbirtingablaði 12. s.m. og Bændablaðinu 19. s.m.

Málsrök kæranda: Af hálfu kæranda er m.a. bent á að sveitarfélagið hafi viðurkennt að framkvæmdir séu ekki í samræmi við deiliskipulag og því séu þær ólögmætar, sbr. 13. gr. skipulagslaga nr. 123/2010.

Málsrök Rangárþings ytra: Sveitarfélagið telur að vísa beri kröfum kæranda frá vegna skorts á aðildarhæfi og einnig hafi kærufrestur runnið út fyrir alllöngu.

 Athugasemdir leyfishafa: Leyfishafi mótmælir kæru og krefst þess að kröfum kæranda verði hafnað. Kæranda skorti aðildarhæfi og kærufrestur vegna hins kærða leyfis sé löngu liðinn og því beri að vísa málinu frá.

 Aðilar máls þessa hafa fært fram ítarlegri rök fyrir máli sínu, sem ekki verða rakin hér frekar, en úrskurðarnefndin hefur haft þau öll til hliðsjónar við úrlausn málsins.

Niðurstaða: Samkvæmt 2. mgr. 4. gr. laga nr. 130/2011 um úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála er kærufrestur til nefndarinnar einn mánuður frá því að kæranda varð kunnugt eða mátti vera kunnugt um þá ákvörðun sem kæra lýtur að. Sé um að ræða ákvörðun sem sætir opinberri birtingu telst kærufrestur frá birtingu ákvörðunar skv. 2. mgr. 27. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Samkvæmt 3. mgr. 26. gr. laga nr. 111/2021 um umhverfismat framkvæmda og áætlana skal leyfisveitandi birta opinberlega með auglýsingu ákvörðun sína um útgáfu leyfis innan tveggja vikna frá afgreiðslu þess. Kemur þar einnig fram að í auglýsingunni skuli tilgreina kæruheimild og kærufrest. Þá skuli leyfisveitandi gera leyfið aðgengilegt almenningi á netinu.

Hin kærða ákvörðun var tekin á fundi sveitarstjórnar Rangárþings ytra 5. apríl 2023. Framkvæmdaleyfið var gefið út 10. október s.á. og var birt auglýsing á vefsíðu sveitarfélagsins sama dag. Þá voru einnig birtar auglýsingar í Lögbirtingablaði 12. s.m. og í Bændablaðinu 19. s.m. Voru þar birtar upplýsingar um kæruheimild og kærufrest. Kæra í máli þessu barst 30. apríl 2025 eða rúmu einu og hálfu ári eftir birtingu auglýsinganna og var kærufrestur því löngu liðinn. Verður af þeim sökum að vísa máli þessu frá úrskurðarnefndinni. Má í þessu samhengi einnig benda á að samkvæmt 2. mgr. 28. gr. stjórnsýslulaga skal kæru ekki sinnt ef meira en ár er liðið frá því að ákvörðun var tilkynnt aðila.

 Úrskurðarorð:

Kærumáli þessu er vísað frá úrskurðarnefndinni.

78/2025 Kirkjubær

Með

Árið 2025, fimmtudaginn 15. maí, tók Ómar Stefánsson, varaformaður úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála fyrir, með heimild í 3. mgr. 3. gr., sbr. 1. mgr. 2. gr. laga nr.130/2011:

Mál nr. 78/2025, kæra á ákvörðun sveitarstjórnar Skaftárhrepps frá 26. mars 2025 um að samþykkja tillögu að aðalskipulagi Skaftárhrepps 2023–2043.

 Í málinu er nú kveðinn upp svofelldur

úrskurður:

Með bréfi til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, dags. 14. maí. 2025, er barst nefnd­inni sama dag, kæra eigendur, Kirkjubæ 1A, Kirkju­bæjar­klaustri, þá ákvörðun sveitarstjórnar Skaftárhrepps frá 26. mars 2025 að samþykkja til­lögu að Aðalskipulagi Skaftárhrepps 2023–2043. Er þess krafist að ákvörðunin verði felld úr gildi.

Málsatvik og rök: Á fundi sveitarstjórnar Skaftárhrepps 26. mars 2025 var samþykkt tillaga að Aðalskipulagi Skaftárhrepps 2023–2043 og skipulagsfulltrúa falið að senda Skipulags­stofnun tillöguna. Á vefsíðu sveitarfélagsins var hinn 14. apríl s.á. birt frétt um niðurstöðuna og kom þar fram að hægt væri að kæra samþykkt sveitarstjórnar til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála og að kærufrestur væri einn mánuður frá birtingu auglýsingar í B-deild Stjórnartíðinda.

Af hálfu kærenda er vísað til III. kafla stjórnsýslulaga nr. 37/1993, einkum meðalhófsreglunnar. Það gangi gegn þeirra hagsmunum að land þeirra sé skipulagt í þeirra óþökk. Þeir hafi í tvígang komið á framfæri athugasemdum við aðalskipulagið, m.a. vegna skörunar á milli tjaldsvæðis sem þau reki og samfélagsþjónustureits og farið fram á að tjaldsvæðið héldist óbreytt.

Niðurstaða: Samkvæmt 1. mgr. 52. gr. skipulagslaga nr. 123/2010 verða ákvarðanir sem Skipulagsstofnun og ráðherra ber að skipulagslögum að staðfesta ekki bornar undir úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála. Í 3. mgr. 29. gr. sömu laga kemur fram að aðal­skipulag sé háð samþykki sveitarstjórnar og staðfestingu Skipulagsstofnunar og ráðherra í þeim til­vikum sem hann skal staðfesta aðalskipulag. Hin kærða ákvörðun felur í sér samþykki sveitarstjórnar Skaftárhrepps á aðalskipulagi en samkvæmt nefndri 1. mgr. 52. gr. skipulags­laga brestur úrskurðarnefndina vald til að taka þá ákvörðun til endurskoðunar.

 Með vísan til þess sem að framan er rakið verður kærumáli þessu vísað frá úrskurðarnefndinni.

 Úrskurðarorð:

Kærumáli þessu er vísað frá úrskurðarnefndinni.

74/2025 Fannborgarreitur

Með

Árið 2025, þriðjudaginn 13. maí, tók Arnór Snæbjörnsson, formaður úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, með heimild í 3. mgr. 3. gr. laga nr. 130/2011, fyrir:

Mál nr. 74/2025, kæra á ákvörðun bæjarstjórnar Kópavogs frá 14. desember 2021 um að samþykkja deiliskipulag reita B1-1, B1-3, B2 og B4 í miðbæ Kópavogs.

 Í málinu er nú kveðinn upp svofelldur

úrskurður:

Með bréfi til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, 8. maí 2025, er barst nefndinni sama dag, kæra A og B, íbúar við Fannborg 1–9, þá ákvörðun bæjarstjórnar Kópavogs frá 14. desember 2021 að samþykkja deiliskipulag reita B1-1, B1-3, B2 og B4 í miðbæ Kópavogs. Er þess krafist að ákvörðunin verði felld úr gildi. Jafnframt er þess krafist að aðgengisáætlun og framkvæmdaáætlun vegna fyrirhugaðrar uppbyggingar verði felldar úr gildi. Þá er farið fram á að framkvæmdum verði frestað á meðan málið er til meðferðar fyrir nefndinni.

Málsatvik og rök: Á fundi skipulagsráðs Kópavogsbæjar 6. desember 2021 var deiliskipulagstillaga fyrir miðbæ Kópavogs í Hamraborg samþykkt. Hinn 9. s.m. vísaði bæjarráð afgreiðslu málsins til bæjarstjórnar sem 14. desember s.á. staðfesti nefnda afgreiðslu. Tók deiliskipulagið gildi með auglýsingu þess efnis í B-deild Stjórnartíðinda 20. desember 2021. Var ákvörðun bæjarstjórnar kærð til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála en með úrskurði, uppkveðnum 30. júní 2022 í kærumáli nr. 5/2022, hafnaði nefndin kröfu kærenda í því máli um ógildingu ákvörðunarinnar.

Kærendur benda á að framkvæmdir hafi verið yfirvofandi í mörg ár en samskipti Kópavogsbæjar við íbúa svæðisins hafi á þeim tíma verið vægast sagt hörmuleg. Gerðar eru athugasemdir við að fjarlægð bílastæða fyrir hreyfihamlaða frá aðalinngangi bygginga á svæðinu samrýmist ekki byggingarreglugerð nr. 112/2012, ósamrými í fyrirliggjandi aðgengisáætlunum, skort á raunverulegum framkvæmdaáætlunum og grenndarkynningu og að úttekt verði ekki í höndum óháðs þriðja aðila þar sem verkfræðistofa sú sem fengin hafi verið til þess hafi hagsmuna að gæta.

Niðurstaða: Samkvæmt 2. mgr. 4. gr. laga nr. 130/2011 er kærufrestur til nefndarinnar einn mánuður frá því að kæranda varð kunnugt eða mátti vera kunnugt um þá ákvörðun sem kæra lýtur að. Sé um að ræða ákvörðun sem sætir opinberri birtingu telst kærufrestur frá fyrstu birtingu ákvörðunar skv. 2. mgr. 27. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Auglýsing um gildistöku deiliskipulags þess sem deilt er um í máli þessu var birt í B-deild Stjórnartíðinda 20. desember 2021 og tók kærufrestur að líða degi síðar, sbr. 1. mgr. 8. gr. sömu laga. Kæra í máli þessu barst úrskurðarnefndinni 8. maí 2025 og var kærufrestur þá liðinn.

Í 28. gr. stjórnsýslulaga er fjallað um áhrif þess ef kæra berst að liðnum kærufresti. Ber þá skv. 1. mgr. ákvæðisins að vísa kæru frá nema að afsakanlegt verði talið að kæran hafi ekki borist fyrr eða veigamiklar ástæður mæli með því að hún verði tekin til efnismeðferðar. Verður þeim hluta kærunnar sem lýtur að deiliskipulagi Fannborgarreits og Traðarreits vestur því vísað frá úrskurðarnefndinni þar sem ekki verður talið, eins og atvikum er háttað, að skilyrði séu til að taka málið til meðferðar að liðnum kærufresti, en lögmælt opinber birting ákvörðunar hefur þá þýðingu að almenningi telst við hana vera kunnugt um hina birtu ákvörðun.

 Samkvæmt 1. gr. laga nr. 130/2011 hefur úrskurðarnefndin það hlutverk að úrskurða í kærumálum vegna stjórnvaldsákvarðana og ágreiningsmálum vegna annarra úrlausnaratriða á sviði umhverfis- og auðlindamála eftir því sem mælt er fyrir um í lögum á því sviði. Samkvæmt 2. mgr. 26. gr. stjórnsýslulaga verða þó ákvarðanir sem ekki binda enda á mál ekki kærðar til æðra stjórnvalds. Samkvæmt upplýsingum frá Kópavogsbæ hafa engin byggingaráform verið samþykkt vegna fyrirhugaðrar uppbyggingar á svæðinu. Er því ekki til dreifa kæranlegri ákvörðun í málinu, en sú aðgengisáætlun og framkvæmdaáætlun sem kæra beinist að telst ekki vera stjórnvaldsákvörðun sem kæranleg er til úrskurðarnefndinnar.

Með hliðsjón af framangreindu verður kærumáli þessu vísað frá úrskurðarnefndinni. Rétt þykir þó að benda kærendum á að verði byggingaráform samþykkt af byggingarfulltrúa vegna þeirrar uppbyggingar sem hér um ræðir er hægt að kæra þá ákvörðun til úrskurðarnefndarinnar. Jafnframt er við það tilefni hægt að fara fram á stöðvun framkvæmda á grundvelli 5. gr. laga nr. 130/2011.

 Úrskurðarorð:

Kærumáli þessu er vísað frá úrskurðarnefndinni.

46/2025 Goðabraut

Með

Árið 2024, þriðjudaginn 13. maí, tók Arnór Snæbjörnsson, formaður úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, með heimild í 3. mgr. 3. gr. laga nr. 130/2011, fyrir:

Mál nr. 46/2025, kæra á ákvörðun skipulagsráðs Dalvíkurbyggðar frá 12. febrúar 2025 um að leyfileg mænishæð húss á lóð nr. 3 við Goðabraut hækki um 1 m og að leyfileg vegghæð þess hækki um 1,5 m.

 Í málinu er nú kveðinn upp svofelldur

úrskurður:

Með bréfi til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, er barst nefndinni 23. mars 2025, kærir eigandi, Hafnarbraut 2b, Dalvík, þá ákvörðun skipulagsráðs Dalvíkurbyggðar frá 12. febrúar 2025 að leyfileg mænishæð húss á lóð nr. 3 við Goðabraut hækki um 1 m og að leyfileg vegghæð þess hækki um 1,5 m. Skilja verður málskot kæranda svo að krafist sé ógildingar hinnar kærðu ákvörðunar.

Með bréfum til úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála, er bárust nefndinni 23. og 24. mars 2025, kæra eigandi, Hafnarbraut 2b, og eigendur, Hafnarbraut 2a, sömu ákvörðun. Þar sem kærumálin varða sömu ákvörðun, kærur eru samhljóða og hagsmunir kærenda þykja ekki standa því í vegi, verða síðari kærumálin, sem eru nr. 48/2025 og 50/2025, sameinuð máli þessu.

Gögn málsins bárust úrskurðarnefndinni frá Dalvíkurbyggð 16. apríl 2025.

Málsatvik og rök: Á fundi skipulagsráðs Dalvíkurbyggðar 11. september 2024 var tekin fyrir umsókn um stækkun á húsi lóðar nr. 3 við Goðabraut með þeim hætti að mænishæð hússins mundi aukast um 1 m og að þakform þess yrði breytt í flatt þak í mænishæð. Var samþykkt að grenndarkynna áformin skv. 1. mgr. 44. gr. skipulagslaga nr. 123/2010 og staðfesti sveitarstjórn þá afgreiðslu á fundi sínum 17. s.m. Athugasemdir bárust frá kærendum þessa máls á kynningartíma. Á fundi skipulagsráðs 12. febrúar 2025 var málið tekið fyrir að nýju þar sem umsókninni var hafnað en jafnframt var samþykkt að leyfileg mænishæð mætti hækka um 1 m og leyfileg vegghæð um 1 m. Með bréfi skipulagsfulltrúa til kærenda, dags. 24. s. m., var framkomnum athugasemdum svarað auk þess sem þeim var gefinn kostur á að koma á framfæri athugasemdum við ákvörðun skipulagsráðs, sem þeir og gerðu. Skipulagsráð tók athugasemdirnar fyrir á fundi 12. mars s.á. og bókaði að farið væri fram á að umsækjandi mundi leggja fram skuggavarpsmyndir af fyrirhugaðri hækkun hússins.

Kærendur benda á að í bréfi skipulagsfulltrúa frá 24. febrúar 2025 komi fram að skuggavarp á aðliggjandi lóðir verði umtalsvert minna með breyttum áformum. Engin gögn hafi þó fylgt með bréfinu, hvorki uppfærðar teikningar nú skuggavarpsmyndir. Samkvæmt 10. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 skuli stjórnvald sjá til þess að mál sé nægjanlega upplýst áður en ákvörðun sé tekin í því.

Dalvíkurbyggð fer fram á frávísun málsins þar sem afgreiðsla skipulagsráðs sé liður í málsmeðferð vegna byggingarleyfisumsóknar eiganda Goðabrautar 3. Ekki liggi fyrir samþykkt byggingarleyfi sem eftir atvikum sé unnt að kæra til úrskurðarnefndarinnar. Sé því ekki fyrir hendi lokaákvörðun í málinu sem borin verði undir nefndina.

Niðurstaða: Samkvæmt 1. gr. laga nr. 130/2011 um úrskurðarnefnd umhverfis- og auðlindamála hefur úrskurðarnefndin það hlutverk að úrskurða í kærumálum vegna stjórnvaldsákvarðana og ágreiningsmálum vegna annarra úrlausnaratriða á sviði umhverfis- og auðlindamála eftir því sem mælt er fyrir um í lögum á því sviði. Samkvæmt 2. mgr. 26. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 verða þó ákvarðanir sem ekki binda enda á mál ekki kærðar til æðra stjórnvalds.

Afgreiðsla umsóknar um byggingarleyfi og útgáfu þess er í höndum byggingarfulltrúa samkvæmt ákvæðum laga nr. 160/2010 um mannvirki, sbr. 2. mgr. 9. gr., 11. gr. og 13. gr. laganna. Hin kærða ákvörðun skipulagsráðs um að samþykkja hækkun á leyfilegri mænishæð og vegghæð að lokinni grenndarkynningu felur samkvæmt framansögðu ekki í sér lokaákvörðun í skilningi 2. mgr. 26. gr. stjórnsýslulaga heldur er hún liður í málsmeðferð framangreinds erindis sem eftir atvikum lýkur með samþykki byggingarfulltrúa á byggingaráformum. Er því ekki fyrir hendi ákvörðun sem borin verður undir úrskurðarnefndina og verður kærumáli þessu af þeim sökum vísað frá úrskurðarnefndinni.

Bent er á að ljúki málinu með því að byggingarfulltrúi samþykki umdeild byggingaráform er sú ákvörðun eftir atvikum kæranleg til úrskurðarnefndarinnar.

 Úrskurðarorð:

Kærumáli þessu er vísað frá úrskurðarnefndinni.